Zewnętrzne Rubieże

przez **Mistrz Gry** » 19 Wrz 2018, o 11:25

- Kombinezony powinny wystalceć. Mamy odpowiedni spsęt Glisallo. Ze względu na moje zaintelesowania zaopatsylem się w takie. Jesli jest tak jak się spodziewam to wystalcą apalaty na oddech i zwykly stlój psylegający do ciała - Grisarlo jeśli kiedykolwiek poznał jakiegoś Squiba, musiałby stwierdzić, że ten jest wyjątkowo wygadany i kumaty. Rasa ta cechowała się tą pierwszą rzeczą, lecz prawie nigdy drugą.

- To niefoltunne, że Thultil tak skońcył... źle się z tym cuję, ze nawet nie chcę splóbować Glisallo... ale boję się, jak nigdy... Dezzmo jest pod wplywem silnych nalkotyków usypiających i nic z tego... nadal na odcytach widzę ze ma ocy otwalte i nie zapowiada se ze to ma się zmienić.

- Gonzel ogalnia zecy na zewnąts, by psygotowac się do odlotu. Wstępnie go psekonalem ze tseba sie pielw dowiedziec co to za zjawisko u osób co wiedzą więcej. Chyba lozmawia z Zanee, chcąc jej wybic z glowy kolejną lyzykowną podlós na bagna... upalta twieldzi, ze sobie poladzi i nie boi się midichlolianów, ani nic co jest z tym związane.

Rosłemu Catharowi nie pozostało nic innego jak wybrać się na zewnątrz. Goznel, postać najbardziej wydaje się zrównoważona z pośród całej grupy szmuglerów, bijąca normalnością. W przeszłości, rosły przedstawiciel rasy Besalisk, zajmował się czymś mniej szczytnym i godnym. Był piratem, ponoć najlepszym rewolwerowcem i ze wszystkich był najstarszy, liczył sobie pięćdziesiąt trzy lata. Ponoć miał brata, który aktualnie był wśród rebeliantów. Aktualnie zdołał wszystkich przekonać, że jest zupełnie nie szkodliwy i przyjazny. Tylko czasami wybuchał gniewem jak go ktoś mocno rozjuszył. Dezzmo był w tym mistrzem. Grisarlo jeszcze nie widział w pełnej akcji czterorękiego, ale zdawał się robić słuszne wrażenie, mając przy sobie cztery ciężkie blastery. Tym razem najwidoczniej dawał pełen pokaz swojego starego charakteru

- Słuchaj Zanee do nędzy. Lakado i Thurthil to nasze mózgi tutaj. Jeśli Lakado mówi, że nie wie, to mamy przesrane kumasz?
- Stary i zgorzkniały pirat jesteś, co?! Tak łatwo opuszczasz swoich kompanów?! - wokabulator aż trzeszczał, lecz dziwne wrażenie sprawiał widok szeroko rozwartych ust i napiętej szyi, która nie wydobywała żadnego dźwięku.
- Musimy działać rozważnie...
- Tak łatwo opuszczasz członka swojej rodziny? Tak... do kogo ja mówię, w końcu jesteś zasranym piratem. Brata też pewnie zostawiłeś jak całą resztę.
- Zanee, przeginasz kobieto - Goznelowi ręce drgnęły w kierunku rewolwerów, najwidoczniej temat był ruszony nieodpowiedni. Czy może raczej w nieodpowiedni sposób. Mirialanka jednak tylko szyderczo się uśmiechnęła, widząc, że trafiła w punkt.
- Zabijałam takie szumowiny jak Ty wiele razy. Na szlakach handlowych, co myśleli, że łatwy łup mają. Byłeś, jesteś i będziesz cholernym tchórzem. Twój brat chociaż dołączył się do strony bo w coś wierzył. Ty podwijasz ogon i spierdalasz gdzie pieprz rośnie na pierwszą oznakę porażki... Pirackie kurwy bez honoru...
- No i przegięłaś - powiedział beznamiętnie i w mgnienia oku cztery blastery były wymierzone w Zanee. Dzielił ich dystans trzech metrów. Kobieta nie pozostała dłużna i też wyciągnęła broń. Śmiała mu się w twarz. Ten spokojnie się na nią patrzył...
- Ratujmy to co mamy. Dezzmo potrzebuje specjalistycznej pomocy i jeśli zajdzie potrzeba to pierw Cię położę, zdemontuję i przetrzymam na ten okres czasu. Przestaniesz być taka pyskata. Mówisz, że jestem piratem? Dobrze, chyba czas zostać kapitanem tej łajby.
- Boisz się uratować Thurthila, bo jesteś słaby. Możemy założyć odpowiednie aparaty oddechowe i nie zatrujemy się. Mam poza tym nieco wprawy w sprawach związanych z midichlorianami, o tak Ci powiem
- Pracowałaś dla inkwizycji, tak? To by wyjaśniało twój sukowaty charakter... - w tym momencie dostrzegli Grisarlo i oboje spojrzeli na niego, czekając jakby to on miał rozstrzygnąć spór.

przez **Grisarlo Makk'ala** » 20 Wrz 2018, o 19:21

Wychodząc z miejsca, które jeszcze kilka godzin temu było jego zbawczą oazą, w głowie wykwitnął mu dziwaczny bunt stresowi i nerwom, które szargały jego wewnętrzne Catharzątko.
Świadom swojej słabości w postaci wdychania tych złowieszczych oparów, uzyskał odpowiedź najbardziej istotną w całym tym zamieszaniu...mieli odpowiedni sprzęt, żeby przeżyć. Wybór, który zmieniał się szybciej niż figury w szkiełkach pod kalejdoskopem, nagle stał się bardzo przejrzysty. Możliwość wypowiedzenia swojego zdania była jedynie kwestią czasu.

Wrogie napięcie, które było wyczuwalne już z daleka, nie było wyrzuceniem z siebie złych emocji, wręcz przeciwnie, to była kumulacja atmosfery. Relacje między członkami załogi zaczynała się zagęszczać. Cathar stał w kilkumetrowej odległości, słysząc cały dialog pomiędzy kompanami. Ze względów na brak osobistego przywiązania do każdego z nich było mu obojętne czy się pozabijają, choć trzeba przyznać, że czuł nić sympatii do wojowniczki, która zdawała się również rozumieć jego wybuchowy charakter. Nie szczędząc sobie na delikatności, gdy zauważył dwie pary oczu skierowane w swoją stronę zaklaskał dosadnie.
- Co, nie o to chodziło? - zapytał zdezorientowany, jakby naprawdę nie wiedział, że czekają na podparcie któregoś racji. W końcu prychnął niezadowolony i przygniótł jedną z pięści, wywołując z łap przyjazny dźwięk przeskakujących kości. - Skończyliście już swoje dywagacje 'kto jest dobry, a kto zły'? Możemy już zdecydować się na jakieś kroki, czy jeszcze chcecie zagrać w łapki? - złośliwy komentarz wyrwał się z ust Cathara. Podnosząc prawą brew, czekał na protesty, jednakże na nieszczęście swoich kompanów, nie dał im nawet szansy na wtrącenie swoich marnych słówek.
- Mamy sprzęt, mamy chętnych, mamy rannego...proponuję, żebyście z Lakado przeczekali następną dobę. Z Zanee weźmiemy sprzęt i postaramy się wyciągnąć, chociażby truchło tego idioty. - zadecydował pewien swojej decyzji, nawet jego głos zdawał się bardziej poważny. - Jeśli nie wrócimy, polecicie do medyka, naukowca, kogokolwiek chcecie, wtedy już raczej nie będzie potrzeby po nas wracać. Gonzel, zostaniesz z Lakado i Dezzmo, jasne? Nie wiadomo, czy przypałęta się jakaś szantrapa...dlatego z łaski swojej, możecie oszczędzić trochę wiązek. - na koniec już warknął zawzięcie, jakby dając jasny znak, co też myślał o ich dziecięcej szarpaninie słownej. Dowódca jak w mordę strzelił! Szkoda tylko, że to oni mieli blastery, a nie kotowaty...

przez **Mistrz Gry** » 26 Wrz 2018, o 15:55

Goznel pierwszy, spokojnym ruchem schował blastery. Ustąpił, choć Cathar dostrzegł w jego oczach błysk pewności siebie, że mógł zrobić po swojemu.
- głupców się nie zatrzymuje. Lepiej z głupim stracić niż zyskać... będę jednak czekać. Obyście zrezygnowali w trakcie. - skomentował. Zanee w reakcji wydała z siebie jakiś dziwny dźwięk, który vokabulator nie przetłumaczył najlepiej, szumiąc niezrozumiale.
- Chodźmy - powiedziała do Cathara i ruszyła z powrotem do statku.

Lakado niezbyt zachęcony wydał im odpowiedni sprzęt. Podkreślił, że trucizna dostaje się tylko przez układ oddechowy. Dał im też po pakiecie adrenali i stężonej odtrutki, która teoretycznie powinna utrzymać ich realną świadomość dłużej, gdyby jednak poczuli efekt zatrucia i mogli się wycofać na bezpieczną odległość od miejsca. Pod tym względem bystry Squib był bardzo przydatny.

*** Theme ***

Ponowne wybranie się w okolice bagien nie było już takie jak za pierwszym razem się tam szło. Zmysły były znacznie bardziej wyczulone i drażliwe. Drzewa stały tak samo prosto, a ich bezruch zdawał się być dziwnie nienaturalny. Cisza zdawała się ranić uszy. Zwierzęta jakby w ogóle unikały kierowania się w tamto miejsce, nie mogli nic spotkać. Gęstniejący mrok wybudzał wyobraźnię. W tamtym miejscu było coś co cięło głębiej niż ostrze. Mimo, że radził sobie z uczuciem rosnącego strachu, poczuł że zrobiło mu się cieplej w głowę. Zwalił to na ekwipunek, którego zwykle nie nosił. Miał na sobie hełm bojowy, a ciało miał w kombinezonie nieco umocnione plastoidowym pancerzem w miejscach typowo narażonych na obrażenia. Nie był za bardzo przyzwyczajony korzystać z wizjera i rejestratora dźwięków. O tyle dobrze, że mógł mówić bardzo cicho, by mirialanka usłyszała go w swoim hełmie. Zanee ponownie w pełnej zbroi, szła ostrożnie, równolegle do towarzysza z jednym blasterem wyciągniętym.

Ziemia znów stawała się coraz bardziej wyjałowiała, a kory drzew coraz ciemniejsze. Pojawiła się i mgła. Na sam widok unoszącej się swobodnie pary Grisarlo poczuł ciarki na plecach. Cathar podszedł do jednego z drzew i z łatwością oderwał kawałek spróchniałej kory. Szacował, że zwykłym kopnięciem mógłby powalić drzewo, ale nie wypadało robić hałasu.
- wszystko martwe... - skomentowała krótko kobieta. Szli dalej. Mgła ponownie zaczęła odbierać widoczność. Tym razem, jednak nie czuł odoru siarki, ani innego smrodu ze względu na filtr.

Dotarli w końcu do samego czarnego bulgoczącego cicho bagna i kamiennego mostku, wiodącego na, znaną mu już uprzednio, kamienną platformę i ołtarz. Odniósł wrażenie, że ktoś mu szepcze do ucha w tej nieskończonej ciszy. Głos z tyłu czaszki zdawał się nasilać
- Zanee? - kobieta zrozumiała pytanie, jako potwierdzenie, że wchodzą na zagrożony teren. Drugi blaster wyskoczył z kabury. Głos jednak nie zniknął, jakby próbował się przebić przez jakąś barierę, ale nie było to możliwe.
- Widzę problem, a właściwie jego nie widzę. Widoczność jest ograniczona ledwie do pięciu metrów i czujniki ciepła oraz promieniowania wariują, idziemy na ślepo przez tę mgłę - skomentowała kobieta, stawiając kolejne kroki, jakby zaraz coś miało się na nich rzucić. Po zlustrowaniu ołtarzu, na którym wciąż płynęła krew, ruszyła ostrożnie dalej. Ktoś złożył kolejną ofiarę.
- jesteśmy pewni, że ktoś tu jest w takim razie. Przygotuj się

Szli dalej, aż dotarli do dziwnej kamiennej rzeźby bezgłowego torsu kobiety z sześcioma rękami i metalowymi prętami w każdej z nich. Do Grisarlo nagle doszedł obraz, że Thurthil przytulał się do tej rzeźby. Od samego pomnika rozdzielała się kamienna ścieżka... albo raczej znaleźli się na kolejnej platformie i sądząc po kształcie było to kolejne koło, ale znacznie większe. Podchodząc bliżej, widzieli dziwną rzeźbę lepiej i dokładniej. Dostrzegli też we mgle kształty dwóch innych rzeźb zewnętrznie zorientowanych od środka platformy, podobnie jak ta, były na skraju koła. Kamienie wewnątrz okręgu układały się w jakiś dziwny wzór. Zanee dokonała pierwszych kroków w stronę środka.

***Theme***

Stawiali kroki, do momentu, kiedy dostrzegli cień znanej im postaci stojącej do nich tyłem. Byli prawdopodobnie na samym środku platformy. Ten obrócił się do nich. Był rozebrany do pasa. Miał na sobie blizny, oczy miał zakrwawione, a skóra była skrajnie blada. Grisarlo dostrzegł kształty cięć na jego głowie i ciele, odwzorowywały te ślady co miał tamten Lughtog
- Thurthil? - zapytała Zanee, niechętnie celując w niego z blasterów. Grisarlo tymczasem usłyszał dziwne pluskanie, jakby ktoś wychodził z bagna. I to nie ktoś, a całe mnóstwo ktosiów, dookoła całej platformy wynurzali się z martwego jeziora.
- Głupcy. - charknął ledwo zrozumiale ich przyjaciel. Wyciągnął przed siebie dłonie, z których natychmiast z towarzyszącym hałasem poleciały błyskawice w stronę przybyszy. Złapani w rozdzierający ból, mieli już paść na kolana, kiedy Zanee aktywowała tarczę energetyczną. Wiązki rozproszyły się o sferę i uderzyły w ziemię z trzaskiem. Zanee wymierzyła błyskawicznie blaster i opuszczając tarczę posłała wiązkę ogłuszającą. Thurthila dosiągł strzał, co odrzuciło go do tyłu, z wrzaskiem przerywając jego atak. Ponownie wyciągnął przed siebie ręce by niwelować ostrzał o jakąś niewidzialną barierę. Widać było, że chciał uciec z pod przygważdżającego ostrzału. Grisarlo był w idealnej pozycji, by w dwóch susach dorwać broniącego się Bitha i zadać mu cios, usłyszał wnet, a raczej poczuł, że platforma zatrzęsła się za nimi. To musiał być Lughtog.
Tymczasem wynurzające się postacie, jakby nabrały agresji i zaczęły pędzić wyrzucając z siebie pokraczną kakofonię krzyków, które makabrycznie się zlewały ze sobą.

przez **Grisarlo Makk'ala** » 3 Paź 2018, o 01:30

Promieniujący ból przywrócił go do rzeczywistości, z której składał się niepokój, być może nawet i strach, a z pewnością ogrom niepewności. Widok Thurthila, którego wzory na ciele odzwierciedlały te same, co niegdyś żyjącego tam Luthoga, nasunął na myśl Catharowi jedną z możliwych opcji. Z początku akcji ratunkowej nie chciał dopuszczać do siebie myśli o powrocie bez tego idioty, dla którego tyle ryzykowali, jednakże z drugiej strony, jeśli jego przypadek był nieuleczalny? Ciemne myśli, które napływały do głowy futrzastego właściciela topora sprzeczały się z jego pierwotnymi słowami obiecanymi Zanee.
Dopiero jej reakcja, czyli przesłanie wiązki ogłuszającej w kierunku atakującego dało mu jasny znak. Był to idealny moment do ruszenia! Trzymając przypiętą do pasa kabury z pistoletem, a także karabinem elektrostatycznym, którego wiązki paraliżowały oponenta, momentalnie sięgnął do topora przytwierdzonego do pleców. Bez zbędnych ceregieli ruszył w kierunku Thurthila, niemalże taranując pierwsze dwa bezrozumne stwory, które zdawały się mieć jedyny cel w stanięciu mu na drodze. Odrzucone gdzieś w tył wytrąciły Cathara z uwagi skupionej na Thurthilu. Widok masy ciał pędzących w jego stronę został skwitowany cichym warknięciem pod nosem, by zaraz odnowić próbę dorwania Bitha. Pierwsza dwójka, która została odrzucona gdzieś w dal była już za plecami Makk'ala, który nie odwracając się, zamachnął orężem, wytracając z karku łeb jednego z biegnących w jego stronę stworów. Ciężko było je jakkolwiek nazwać istotami rozumnymi, bowiem głównym ich zadaniem zdawało się zagryźć Grisarlo. Moment, w którym odsłonił swój lewy bok, jeden z oponentów momentalnie rzucił się na niego, zmuszając Cathara do interwencji. Ból w okolicy ramienia, proste cięcie pazurami wolnej, prawej łapy i już był wolny od zbędnych zmartwień, o ile ułatwienie dostępu do Thurthila można było tak określić. Kolejny sus pozwolił mu na względnie lekkie uderzenie, które miało jedynie na celu oszołomienie byłego kompana, na które te zareagował omdleniem. Pozwalając mu upaść na kamienną posadzkę, nawet nie dał sobie czasu na wytchnienie. Kolejne zamachnięcie toporem i złapanie za karabin z wiązkami paraliżującymi, by obezwładnić jak największą część oponentów, którzy zbliżali się niemiłosiernie szybko. Po wystrzeleniu lekkiej serii Cathar poczuł na plecach obecność obcego ciała. Momentalnie nastroszył się, rzucając karabin i łapiąc stwora jedną łapą, wbijając przy tym swoje pazury w jego cielsko. Odlepił go od swojego kręgosłupa, rzucając przed siebie. Nie potrzeba było żadnych okrzyków wojennych. Prostym skokiem zmniejszył odległość i bez zbędnych ceregieli odciął toporem łepetynę stworzenia. Kolejne dwa stwory biegnące w jego stronę zostały spacyfikowane przez jeszcze przed chwilą pozbawione głowy cielsko. Kilka sekund później jasnowłosy posiadacz pazurów wykorzystał moment siły, trafiając kolejnego nadbiegającego stwora, w tym przypadku trafiając na klatkę piersiową, z której wypłynął ciemny płyn. Futro Cathara było już całe w brudzie i smrodzie, choć pomimo to Makk'ala raczej nie przykładał do tego wagi. Interesowali go kolejni oponenci, którzy ewidentnie czekali na poczucie smaku pazurów Grisarla.
Nie czekając na kolejne zaproszenie do tańca ze strony stworów, niemalże sam skoczył na spotkanie kolejnych przeciwników. Kwaszenie ich obrzydliwych, otępionych pysków było niemalże zbawieniem, które z pewnością śniłoby się po nocach, gdyby nie fakt, że była możliwość braku powrotu na statek. Jednakże dopuszczanie do siebie takiej myśli było mocno nie w smaku wojownika, jakim był Makk'ala. Nawet teraz, widząc dominującą ilość oponentów, nie czuł strachu, a jedynie wrzącą krew w żyłach, która jedynie ponaglała go przy przerzucaniu z ręki do ręki topora, którym to neutralizował większość zagrożenia, wspomagając poprzez elementy otoczenia, albo niefunkcjonujących wrogów. Oponenci zdawali się mnożyć, a siły Cathara powoli dawały o sobie znać, co też zostało skwitowane próbą taktycznego odwrotu w stronę Zanee. Przerzucając sobie cielsko Thurthila przez ramię, jednym susem przeskoczył do stworzenia skupionego na dojściu do wojowniczki, uprzednio łapiąc za karabin leżący na ziemi. Bez żadnych precedensów odrąbał łeb od cielska, pozwalając smarowi rozprysnąć na futrze jego twarzy, a karabin, który trzymał w drugiej ręce, momentalnie wystrzelił w kierunku nadbiegających przeciwników.
- Mam go, wycofujemy się! - krzyknął w stronę Zanee. Jedyny pomysł, jaki przychodził mu na myśl było rozprawienie się również z Luthogiem, choć korciło go wejście w głębsze czeluści zagazowanego miejsca, choć czy był to jakkolwiek dobry pomysł?
- Idziemy do tego samego wejścia, trzymaj tyły i Thurthila, ja biorę Luthoga! - zadecydował szybko, stając obok wojowniczki, blisko której piętrzyła się ilość przeciwników pozbawionych żywota. Patrząc na wyniki, kobieta zdecydowanie była bardziej kompetentna co do wykonania tak niebezpiecznej akcji, która zaświtała w umyśle białowłosego. Niemalże zrzucił ciało Bitha tuż obok kobiety, sięgając po swój pistolet i celując nim w najbliższych nadbiegających oponentów. Należało spotkać się z ulubionym futrzakiem!

przez **Mistrz Gry** » 9 Paź 2018, o 14:02

Ledwo zdołali się wycofać pod pierwszy z posągów, a coraz więcej pędzących trucheł wyskakiwało zza mgły i z rozdziawionymi paszczami pędziły na spotkanie z ostrzem. Szaroczarne obwisłe twarze przeróżnych ras. Twilekowie z lekku przypominającymi dwa wyschnięte sznurki, ludzie bez zębów i warg z odsłoniętymi fragmentami czaszki. Aqualish bez żuwaczek, Rodianin wyschnięty niczym pestka, Cathar bez sierści i wiele innych ras. Wszyscy mieli jedną rzecz wspólną. Ich czarne oczy zapadnięte głęboko w czaszkę, błyszczały się niczym perły i raziło od nich przerażającym głodem. Wszyscy wydzierali z siebie gardłowe ryki.
Wyciągnięte ku uciekinierom kończyny były patykowate i często niekompletne, sprowadzając się do wystających kikutów z pociemniałych, acz ostrych kości. I rzeczywiście jucha tych potworów zwilżyła nieprzyjemnie futro Cathara. Nawet się nie zorientował kiedy jego wzmocniony kombinezon uległ gdzieniegdzie rozdarciom. Czarna maź była nieprzyjemnie lodowata, a tam gdzie dotarła, miało się wrażenie, że raziła zimnem całe ciało.
Zanee rzuciła sobie na plecy ciało Bitha. Nieprzytomny jednak nie bardzo pomagał w utrzymaniu od siebie nawałnicy potworów, zmuszając kobietę, by trzymać go jedną ręką. Parsknęła ponuro widząc przebieg sytuacji. Przed nimi był potężny stwór do pokonania, a hałasy sugerowały, że trupów ciągle przybywało.

Grisarlo nie musiał szczególnie szukać Lughtoga. Ten szarżując nagle wyłonił się zza mgły i potężnym machnięciem włochatego ramienia posłał Cathara z powrotem w tłum bezrozumnych potworów. Ciosy zaczęły spadać ze wszystkich stron. Ostre kości rozdarły w wielu miejscach skórę, pomijając pancerz. Gladiator czując ból z rykiem zamachnął się toporem, by szeroko ściąć wszystkich dookoła w pół. Uzyskując w ten sposób choć nieco oddechu, od zadawania kolejnych ciosów, które zaraz potem musiał znów zadawać. Zamieszanie i amok walki zdezorientował Cathara. Coś słyszał w swoim hełmie od Zanee, ale nie mógł odpowiedzieć. Walczył o życie w pełni szału, rycząc melodię wojny.

Nagle wszystko ucichło. Nikt nie wrzeszczał, kiedy przeciął ostatniego nieumarłego w pół. Stał na środku zdyszany, ranny i ociekający lodowatą juchą. Trząsł się z nienaturalnego zimna jakie dorwało jego ciało. Wszędzie leżały powykrzywiane zwłoki z przerażającym wyrazem twarzy, albo z jego brakiem. Mgła zdawała się jeszcze bardziej zgęstnieć ograniczając wizję do dwóch metrów. Zanee nie było słychać w głośniku, nawet jak ją wywołał. Poczynił kroki w kierunku skąd przyszedł gdzie powinna być kobieta, ale oprócz wszechobecnych zwłok nic nie znalazł. W pewnym momencie zorientował się, że stracił poczucie gdzie się znajduje mgła była tak gęsta, że miał on wrażenie, że zaraz go pochłonie. Nie mógł też znaleźć samego Lughtoga, ani jego ciała. W końcu dotarł do znanego mu uprzednio ołtarza, wnet poczuł za sobą nieprzyjemną obecność. Obrócił się nagle. Nikogo nie było. Całe szczęście, że podczas walki nie uszkodził aparatu do oddychania.

Nie można było tego powiedzieć o komunikatorze, który uległ zniszczeniu w kontakcie z lodowatym szlamem trucheł. Poszedł w kierunku wyjścia z tego przeklętego miejsca, lecz gdy wyszedł miał wrażenie, że jest w zupełnie innym miejscu niż jak uprzednio tu przychodził... Najwidoczniej wyszedł inną kamienną ścieżką z tego przeklętego bagna. Wszystko przez ten brak wizji. Uczynił kilka kolejnych kroków i doszedł do kolejnej kamiennej ścieżki i tego samego bagna. I znów ten sam ołtarz, czy to może był kolejny? Każdy wyglądał niemalże identycznie...

Nie mając za bardzo wyboru próbował znaleźć jakieś wyjście z pokrętnego labiryntu. W końcu mu się udało wyczerpując jego siły zupełnie. Mgła zaczęła być coraz słabsza. Szedł dalej, aż w końcu napotkał żywe drzewo. Nie sądził, że widok zwykłego drzewa będzie tak radosnym widokiem

przez **Grisarlo Makk'ala** » 16 Paź 2018, o 16:09

Pożegnawszy się z rolą przeraźliwego rzeźnika, musiał spojrzeć na sytuacje nieco bardziej rześkim umysłem. Powoli docierało do niego przenikające nieprzyjazne wrażenie zimna, które powodował miejscami podarty kombinezon. Ponura atmosfera planety, która odczuwalna była już od pierwszych godzin spędzonych na niej wcale nie pobudzała Cathara do myślenia, wręcz przeciwnie. Coś kusiło go do zwinięcia się w pozycję embrionalną i zwyczajnego przeczekania, które wiązałoby się z samowolną zagładą. Strzępkiem pamięci przywołał obraz mapy, którą pokazywał mu Thurthil. Zachód...zaczęli od badania bagien na zachodniej stronie, która teraz zdawała się nieco odległym wspomnieniem, co oznaczało przemieszczenie się w kierunku wschodu. Pamiętając specyfikę północnej części od statku-płaskowyż z jaskiniami Luthogów, położony tuż pod górami. Cathar spojrzał w górę, nie dostrzegając żadnych szczególnie bliskich wyżyn. Na południu od statku był wąwóz z odległą wsią, która była najbliższą cywilizacją. Niemalże automatycznie ustalił, że jest w drodze do statku, ze względu na leśny obraz, który z każdym krokiem był większy. Jego celem było odnalezienie wzrokiem gór, które mogłyby posłużyć mu za punkty odniesienia. Był pewien, że baza wypadowa znajdowała się w dolinie pomiędzy pasmem górskim, na północ od wąwozu, który z pewnością zauważyłby z daleka...choć czy aby na pewno?
Swoje aktualne położenie zdołał jedynie określić jako mizerne. Smagający, zimny wiatr niemalże momentalnie otwierał i zamykał oczy Cathara, starając się urzec tą rutyną średnio łapiący w locie informacje mózg. Błyskawiczna spostrzegawczość, wystawiona na tak wielką próbę niemalże zawiodła, przy poszukiwaniu średniej wielkości liści, które mogłyby posłużyć za pomniejsze opatrunki. Na skraju wyczerpania postanowił nie marnować ani chwili, niemalże od razu dawkując sobie pół adrenaliny, która momentalnie postawiła jego powieki. Najważniejszym było odnalezienie wody, choć w tym stanie jedyne co rzeczywiście mógł zrobić, to rozpalić ognisko, dlatego też odgarnął część iglaków, starając się obłożyć w miarę rozgarnięte miejsce kamieniami, coby ogień nie rozproszył się po całym lesie. Zdjął aparaturę z tlenem, wyciągając również odtrutkę. Przygotował w środku kamiennym, w kilkunasto-centymetrowej odległości gałęzie, a pod nimi korę, którą ściął toporem z drzew. Iglaki położył na kupce obok, znając ich specyfikę spalania. Poprzez tarcie ostrza jednej strony topora o metalowy element plecaka, próbował rozprysnąć iskierką na ułożoną, pochlapaną odtrutką korę, która miała zająć się ogniem. Jego zbyt szybkie ruchy niestety nie dawały efektów, co wiązało się z otępiającym zimnem, które coraz bardziej czuł na ciele. W końcu zaskoczyło! Iskra rozniosła się po chemii, która buchnęła promieniem ognia, który zajął się korą. Nie czekając na dalsze etapy, niemalże od razu podrzucił więcej kory i iglaków, które po pewnym czasie przykrył kilkoma gałązkami. Nie był pewien, czy to wystarczy na całą noc, jednakże na obecną chwilę było niemalże zbawienne dla lekko odmrożonych łap. Gnieżdżąc się blisko ogniska, wyciągnął wcześniej zebrane liście, i próbował zatamować nimi krew wyciekającą z mniejszych ran. W końcu tknięty jakimś dziwnym uczuciem podsmażył ostrze topora do czerwoności, chcąc przyłożyć je do własnego ciała. Był świadom, jaką mocą włada ogień, choć niekoniecznie był pewien co do takiej metody. Zagryzając zęby na małym kołku drewnianym, przyłożył czerwone ostrze do jednej ze swoich ran, odczuwając jedynie niewyobrażalny ból, który nie kończył się nawet po nagłym odrzuceniu broni. Warkot, jeśli nawet nie wycie, wydobyło się ze zduszonego łzami gardła Cathara. Miał dość, a to była pierwsza rana...
Kolejne godziny spędził na dalszym przykładaniu czerwonej strony ostrza do otwartych ran, robiąc sobie niewyobrażalnie długie przerwy, pomiędzy którymi ból nie pozwalał na zaśnięcie. Była to noc pełna łez, cierpienia i przede wszystkim niezmąconego uporu. Grisarlo nie miał pojęcia, czy robił sobie krzywdę, czy też nie, aczkolwiek bardzo mało interesował go fakt zdrowotności, chciał po prostu przeżyć.
Po nieprzespanej nocy, którą na swoje szczęście przeżył bez zbędnych komplikacji zamrożonych części ciała, odczuł pragnienie. Woda była bardzo istotnym elementem do przeżycia, a skupiając się na ognisku i względnym przeżyciu, kompletnie zapomniał o podstawie. Rozglądając się po otoczeniu, nie potrafił określić strumieni wodnych, które mógłby w jakikolwiek sposób wykorzystać. Nie znając się na przyrodzie jako takiej, musiał intuicyjnie skierować się w stronę osady, która jako jedyna była rzeczywistym odniesieniem, od którego mógłby odszukać statek, wcześniej oczywiście zabierając swój ekwipunek.
Pierwszorzędna potrzeba pozyskania wody zadecydowała o pierwszeństwie celu podróży. Cathar w tym stanie był jedynie zdolny patrzeć na nieboskłon, szacując drogę do wąwozu, który zdawał się widzieć poprzez szparę między górami, choć czy to nie były przypadkiem, tylko drzewa? Jego oczy lekko zamykały się przy każdym kroku, co powodowało liczne potknięcia, do czasu, aż nie dotarło do jego głowy, że wciąż pozostała mu połowa adrenaliny. Nie czekając na żadne zalecenia, po raz kolejny wstrzyknął sobie połowę dawki, niemalże od razu wrzucając szybszy krok. Nie interesowała go zwierzyna, która w nocy ewidentnie czaiła się na jego osobę, choć ze względu na ogień nie była pewna co zrobić. Był tylko jeden cel, odnaleźć wodę.

przez **Mistrz Gry** » 27 Paź 2018, o 22:05

Pragnienie i ciągłe wrażenie, że już po nim, że się nie uda, powoli zaczęło wypełniać umysł coraz głębiej. Gladiator wątpił jak nigdy dotąd. Inaczej ma się sytuacja, gdy problemu nie można po prostu rozwalić. Ciało bolało go niemalże wszędzie. Blizny nadal piekły, kości i mięśnie bolały, jakby je ktoś nakłuł grubymi igłami. Przy każdym ruchu dawały o sobie znać i nieraz wydzierały z gardła wojownika jęki udręki.
Sen jaki taki występował, ale nie był spokojny. Koszmary od razu sięgały jego umysłu, jakby tylko czekały, aż ten zamknie oczy. Jego ex-przyjaciel Thurthil, widział go we śnie, podobnie jak Dezzmo. Oboje wyglądali nienaturalnie w świecie snów. Obrzydliwie przerażająco. Czuł ich oddech i pragnienie dorwania go. Tylko pozorny spokój na jawie pozwolił Grisarlo na nowo ułożyć myśli i jakiś kierunek działania. Woda. Musiał znaleźć wodę...

Postarał sobie przypomnieć jaka odległość była od osady i stwierdził ze smutkiem, że to co najmniej dwieście kilometrów. Speederem byłoby szybciej...

Nie mogąc wypatrzeć nic przez ten gąszcz drzew, zmusił się by wejść na czubek jednego z wyższych drzew. Z samej góry dostrzegł ogromne niekończące się połacie lasów. Gdzieniegdzie była też nierównomierna mgła, która zasłaniała korony drzew. Wnet dostrzegł góry... jak na jego oko pięć kilometrów od niego. To by się zgadzało. Musiał wyjść za te przeklęte bagna i zbliżyć się do pasma górskiego. W jaskiniach z pewnością znajdzie dużo wilgoci, pewnie też i jakieś źródło wody. Potok górski, strumień. Tam z pewnością powinno coś takiego być.

Droga dłużyła się niemiłosiernie, ale w końcu dotarł do rozległej jaskini. Skorzystał z latarki by wejść do mrocznej otchłani hali. Stalagmity i stalaktyty szeroko wypełniały wnętrze. Słyszał miarowe kapanie. Tak! Znalazł wodę... trzeba było ją tylko uzbierać.
Nie licząc się za bardzo z rozeznaniem otoczenia skupił się na zaspokojeniu podstawowej potrzeby. Wkrótce okazało się, że jaskinia posiadała malowidła na ścianach. Pewnie wykonane przez jakiegoś Lughtoga. Grisarlo dałby wszystko za jedną noc spokoju. Upewnił się tylko, że nie ma w jaskini żadnych niespodzianek i zaczął organizować wypoczynek. Uzupełnił swój bukłak wody, rozpalił ognisko, trawiony głodem. Nie spodziewał się, że noc przyjdzie tak szybko. Nie miał już sił przygotować jakiejś pułapki na ewentualny alarm, po prostu zasnął przy ognisku.

*** Soundtrack ***

Śnił. Był on tak realistyczny, jakby to była rzeczywistość, ale Grisarlo jakoś czuł, że to sen. Nie czuł bólu, miał się nawet całkiem dobrze i był pełen sił... ale otaczała go tutaj znów ta cholerna mgła i widział jedynie kamienne podłoże rozpościerające się wszędzie dookoła niego, tworząc jedną niekończącą się płaszczyznę... Jak się wsłuchał nosiły się gdzieniegdzie niepokojące szepty. Miał deja vu. Jakby już tego doświadczył. Wiedział skąd dochodziły niepokojące szepty, czuł że spotka się z tym czymś ponownie, jak zeszłej nocy i poprzedniej nocy i chyba poprzedniej...? Pytanie, czy znów wszystko zapomni, a w jego głowie pozostaną koszmary, czy tym razem będzie inaczej??

Czuł też, że ma wybór. Nauczył się czegoś dziwnego. Miał wrażenie, że może opuścić ten świat snów, wie jak... musiał w tym śnie odebrać sobie życie. Świadomość, że nie może sobie przypomnieć źródła tej wiedzy nasyciła go niepokojem...

przez **Grisarlo Makk'ala** » 8 Lis 2018, o 00:24

Soundtrack

Dziwne uczucie znajomości dalszego rozwoju sytuacji zaniepokoił wojownika. Nie było to jednak zwyczajne zaniepokojenie, a strach związany z odcięciem wolności. Znając cenę możliwości wyjścia ze snu, zwyczajnie bał się targnąć na własne życie, co momentalnie zmieniło otoczenie. Będąc w fazie snu, wiedział, że potrafi kreować rzeczywistość, choć nie spodziewał się zauważyć własnego zobrazowania swojego stanu. Mgiełka, która jeszcze przed chwilą miała kolor bieli, przyoblekła czerwoną szatę, sprawiając wręcz przerażające wrażenie sproszkowanej krwi unoszącej się w powietrzu. Grisarlo powoli tracił świadomość, odcinając się od trzeźwego spojrzenia na otoczenie. Nie miał zamiaru szukać, powoli ogarniał go agresywny nastrój, którym zazwyczaj przygotowywał się do dawnych starć, choć tym razem była to tylko i wyłącznie ucieczka od nieprzyjemnego wrażenia, które tak mocno oddziaływało na jego postać. Zdawało się, że zarówno otoczenie, jak i sam jego umysł rozumiały chęć pozostania na miejscu, dostosowując psychikę oraz teren...

Niczym w rytualnym tańcu, zaczął kroczyć dookoła jakiegoś określonego skrawka podłoża, rozglądając się dookoła. Zew domagał się krwi, a intensywność czerwieni pulsowała wraz z niepokojem, który odczuwał Cathar. Skrawki opanowania ulatniały się wraz z pośpiesznymi oddechami wydającymi odgłosy w takt z przyspieszonym rytmem bijącego serca. Nie musiał czekać zbyt długo.

Pomimo słyszalnego przez wyczulone uszy niepokojąco szybko zbliżającego się cielska, Grisarlo nie był przygotowany na żaden przemyślany atak. Kiedy przeciwnik potrącił Makk'ala, samemu znikając po raz kolejny w krwisto czerwonej mgle, kotowaty jedynie zdołał w ostatnim momencie wyciągnąć dłonie, amortyzując upadek. Przeciwnik był szybszy od mrugnięcia Cathara. Brak jakiegokolwiek poruszenia czerwonej mgły nie zwiastował zbyt dobrych symptomów, jednakże wojownik nie był w stanie rozmyślać nad żadnymi taktykami, a tym bardziej zastanawiać się nad sensem tego zjawiska. W niewyjaśniony sposób Grisarlo poczuł na plecach ciężar znanego sobie topora, który niemalże automatycznie złapał, czując swoje zjeżone włosy na plecach. Miał ochotę przelać nieco krwi, choć sam nie spodziewał się oddawać własnej na rzecz potrzeby budzącego się zewu.

W ostatnim momencie zorientował się by uskoczyć przed nadchodzącym uderzeniem z góry. Nie wiedzieć skąd jego przeciwnik pojawił się na niebie i niczym jakiś cholerny zabójca, chciał skrócić jego żywot przez proste wbicie pazurów w jego plecy. Makk'ala uskakując w bok, wyprowadził potężny cios, który został przywitany chrzęstem broni, która w niewyjaśniony sposób pojawiła się w łapach drugiego agresora, którym był...on sam. Widok własnego odbicia wybił go z rytmu, sprawiając, że odbite uderzenie zachwiało jego równowagą, przez co kolejny atak wyprowadzony przez drugiego Cathara niemalże znokautował niebieskookiego. W trakcie upadku na twarde podłoże poczuł prąd bólu wędrujący od podbródka, aż po czubek głowy. Kompletnie niespodziewany atak końcem trzonka topora zwalił go z nóg.

Warknięcie wydobyło się z gardła zarówno Grisarla, jak i jego klona, który nieubłaganie wyskoczył z bronią w jego kierunku, celując ostrzem topora prosto w środek jego bielusieńkiej czupryny na środku głowy. W ostatnim momencie Makk'ala przewrócił się na bok, słysząc szczęk broni gładko wchodzącej w podłoże. Wyobrażanie sobie własnej głowy na miejscu celu ostrza wręcz przyprawiało o gęsią skórkę, choć nikt nie miał czasu na żadne dywagacje. Bez zbędnych pytań Cathar wbił pazury w stopę swojego lustrzanego odbicia, odczuwając jego ból na własnej stopie, która po chwili również zaczęła krwawić w tym samym miejscu. Po raz kolejny zaskoczenie przeważyło w starciu, podczas którego po raz kolejny oberwał w owłosioną kotowatą mordeczkę, tym razem kopnięciem, wymierzonym z zadziwiającą precyzją. Tym razem poczuł w ustach krew, którą momentalnie splunął na...podłoże?
Oczy Cathara zaczynały fiksować, ponieważ ciągły ból odbierał nieco z percepcji wojownika, który po raz kolejny z opóźnieniem zarejestrował, że jego przeciwnik już podniósł go do pionu. Widział przed oczami lecące w jego stronę łapsko obleczone w czarne pazury, których krwawe tło tworzyło zwyczajny obraz grozy, przed którym Makk'ala nie potrafił powstrzymać własnego strachu. Nie miał pojęcia, dlaczego jego zwierzęcy instynkt wręcz kulił się w postać embrionalną, jednakże pewne było, iż nie mógł pozwolić sobie na zluzowanie tempa. Wprawiony w swoim fachu zatrzymał lecącą w jego kierunku dłoń z pazurami, wolną ręką wbijając własne pazury w bok przeciwnika.
Ból po raz kolejny rzucił białym cielskiem o podłogę, pozwalając mu na chwilę spazmatycznych oddechów i kaszlu połączonego z krwią. Grisarlo nie wiedział już, czy czerwień jego zakrwawionej miejscami sierści jest powodem krwistej mgły, która objęła całe jego pole widzenia. Zdawało mu się, że leży godzinami na zimnej, kamiennej posadzce, która zdawała się wchłaniać jego ciało, powoli przystosowywać je do przemiany w jeden ze stałych elementów swojej płaszczyzny. Przeciwnik zdawał się zniknąć, choć Makk'ala wciąż był niesamowicie niespokojny, nie potrafił pozbyć się otępienia, które zawładnęło jego umysłem, które nie było w żaden sposób powiązane z cielesnym bólem, który odczuwał jak przez mgłę. Był wystawiony na każdy możliwy atak, jaki tylko się szykował i choć znał swoje możliwości bojowe, tak stan umysły, który zajmował każdą cząstkę jego jestestwa, kompletnie obezwładniał jego działania choćby w najprostszych komendach.
Czy warto było zostawać tak?

przez **Mistrz Gry** » 17 Gru 2018, o 19:24

Soundtrack

Wraz z końcem walki, kiedy nastała cisza, Grisarlo znów usłyszał szepty. Inne jednak jak przed ingerencją swojej woli. Były to syki i ciche złowieszcze śmiechy. Porwały go w swych szalonych odcieniach. Mgła w swej czerwieni zaczęła gęstnieć zalewając scenę mrokiem. Sen zaczął porywać śniącego, jakby przejmował inicjatywę i Cathar znów stał się zaledwie widzem. Jego ciało było słabe od wysiłku poprzedniej walki. Serce z jakiegoś powodu, jakby dopadł żal, który przysparzał wrażenie, że zaraz przestanie bić. Głosy się nasilały, jakby osoby były zaraz obok. Zaczął widzieć we mgle...
Widzów. Tych co oglądali jego walki na arenie. Okrzyki radości, okrutne uśmiechy, albo nienawistne grymasy, kiedy z jego ręki ginął faworyt osobnika. Wciąż jednak jednej postaci uśmiech nigdy nie bladł, wręcz nasilał się obrzydliwie.
Hutt wlepiał w niego swoje bezduszne spojrzenie.

W końcu zaczął powoli rozumieć szepty, które wędrowały we mgle. Istoty mówiły, jakiego świetnego zakupu dokonał Hutt. Jakie to miał szczęście, że jego gladiator wygrywał. Jakich to dobrych trenerów miał Hutt, że wyszkolił tak świetnego wojownika... Głosy wyrażały się jasno. Jakby nie tylko wolność, rodzinę i godność stracił, ale i jego chwałę sobie przywłaszczył.

Walczył, był niepokonany. Nie musiał się tym chełpić, ale musiał to lubić, inaczej by nie przeżył. Inaczej by się nie rozwijał w tym kierunku, inaczej nie wytrzymałby tempa... a on. Zabrał mu jedyną rzecz na którą na prawdę zasługiwał, którą sobie wypracował...

Z krwistej mgły zaczęła się wyłaniać postać. Po kształcie wyłaniającego się cienia, Grisarlo uznał, że musi to być atrakcyjna kobieta. Przez swąd wszechobecnej krwi, udało mu się wyróżnić słodkawy inny, przyjemny zapach. Z kolejnymi sekundami istota z każdym swym krokiem coraz bardziej nabierała nowych detali. Złota tiara z rubinowymi rombami w mistyczne wymyślne wzory zdobiła oblicze szarej sierści Catharskiej piękności. Niebieskie oczy kobiety były pełne spokoju... ukojenia, współczucia. Jej tors zdobiły liczne złote łańcuszki z przeróżnymi prostokątnymi symbolami zawieszonymi na co poniektórych kółeczkach. Pełne piersi trzymane były w siatce drogocennych ozdób, które to konsekwentnie okalały całe praktycznie nagie ciało. Grisarlo miał wrażenie, że wyłoniła się przed nim prawdziwa bogini.

Oprócz swego piękna i spokoju, miała w sobie coś co na prawdę mogło chwycić go za serce. Dumę. Godność... Sprawiedliwość?

Jej dłoń powoli uniosła się, by zaraz wywołać szeptem jego imię.
- Powstań wojowniku - był to niczym rozkaz, którego się usłuchał. Powinność, która materializowała mu się przed jego oczyma.
- Zasługujesz na chwałę - wyszeptała, po czym w nieruchomej pozie zamilkła, by sens słów zdołał się uformować w głowie Grisarlo.
- My, zasługujemy na chwałę - słowa dotarły do mężczyzny echem, które odbiło się w głębi rozżalonego serca. Chodziło o nich... o nich wszystkich. O całą ich rasę, odrzuconą na tło galaktyki. Zaciągniętą do niewoli. Myśli, które zawsze odrzucał od siebie daleko w głąb, jakby teraz na nowo we śnie wychodziły na zewnątrz. Wszystkie pragnienia, porażki, zwycięstwa. Całokształt.

Miał znów te wrażenie, że spotyka się z tą samą boginią. Pewność, że robił to setki razy napawała nieopisanym uczuciem. Kobieta we śnie zdawała się być widmem jego pragnień i wewnętrznego głosu, oddalonego daleko gdzieś w głębi swej duszy. Tak, zasługiwał na coś więcej, ale na co?

Postać wnet obróciła wyciągniętą dłoń spodem do góry, proponując mężczyźnie by złapał ją za rękę.
- Chodź.

przez **Grisarlo Makk'ala** » 20 Gru 2018, o 06:22

Duszność, która nie objawiała się poprzez jakiekolwiek fizyczne efekty powoli obejmowała umysł kotowatego. W niewytłumaczalny sposób czuł smutek, który niczym kładziony do snu, zakrywany był powolną mgiełką niezaprzeczalnego końca...czegoś.

Grisarlo nie potrafił określić co działo się dookoła, powoli tracąc kontakt z rzeczywistością, która w prawdzie była jego snem. Jakkolwiek realne to wszystko było, Makk'ala nie potrafił uzmysłowić sobie logicznego wytłumaczenia. Nagłe zmiany scenariusza, pulsująca akcja i niewyobrażalny ból, który wydobywał się bezpośrednio z jakiegoś nieokreślonego wnętrza. Grisarlo czuł zmianę, choć było to dyktowane tylko i wyłącznie spostrzeżeniem czysto fizycznym.
Paleta uczuć jaką wypełniony był każdy skrawek jego jestestwa wołał o jakiekolwiek prawo głosu. Niestety było tego tak wiele, że jasnowłosy nie był w stanie zdecydować się choćby na uwydatnienie choćby połowy z nich. Zagubiony wyczuwał narastające pokłady złości, które znalazły ujście w pokaleczonych łapach, w które wbił swoje pazury, zaciskając je w pięści.

Widział migające obrazy, które niczym oddalone chmury i gwiazdy, nie były na jakiekolwiek wyciągnięcie ręki. Powoli uświadamiał sobie ciągnącą go siłę w kierunku znienawidzonego przedstawiciela rasy Hutt. Włosy Cathara na całym ciele były zjeżone w każdym możliwym calu. Szykował się do skoku na odległą wizualizację, przyjmując pozę z polowania. Dopiero przy powolnym ruchu zakrwawionej łapy skierowanej w stronę pustego pokrowca na topór, zauważył opadające włoski. Zanim jego lekko opóźniony umysł zdążył zarejestrować, ktoś zbliżył się do miejsca, w którym stacjonował. Ciało Cathara zareagowało niemalże automatycznie, uspokajając wszystkie biologiczne cząsteczki, jakby nieznajoma postać swoją obecnością odjęła duszności, które tak przyćmiewały całe jego funkcjonowanie i inne nieprzyjazne defekty.

Przyjemny zapach złapał niemalże od razu, powoli rozpoznając w cieniu kobietę, której kształty niemalże wypalały jego zmęczone oczy. Czuł się niczym zaczarowany, bez ładu i składu pozwalając wcześniej nabrzmiałej złości ulotnić się niczym motylowi w trakcie porywistego wiatru. Miał wrażenie jakby zstępował w jego stronę przepiękny duch, którego istnienie potwierdzała specyficzna aura, która wręcz lśniła w krwistej mgle. Niemalże spragniony jej aprobaty, tego samego poczucia błogości co ona przytłaczało Grisarla, który natychmiastowo spełnił polecenie istoty, wstając.

Kojący głos zdawał się wybrzmiewać we wszechświecie otaczającym Cathara, który wciąż jeszcze słyszał własne imię wypowiedziane w wielce wyjątkowy i efektowny sposób. Słowa damy zdawały się zlewać, jednocześnie będąc niemalże idealnym przekazem, który rozumiał w każdym calu. Nabrzmiewające uczucie urażonej dumy, braku wystarczającego docenienia, a także dość dziwaczne poczucie zjednoczenia z innymi przedstawicielami własnej rasy, które definiowane było przez brak ogólnej akceptacji co do wolności...bo przecież sam częściej spotykał się ze stwierdzeniami traktującymi jakoby Cathar był jednym z idealnych osiłków do walki i pracy wedle kogoś woli. Zresztą co tu dużo przytaczać, obrazy z dzieciństwa, które niczym nagły flashback mignęły w jego głowie były wystarczającym powodem by znów boleśnie zacisnąć pięści i wręcz nieświadomie po raz kolejny doprowadził do kolejnej czerwieni na własnym futrze. Mimochodem wyciągnął zaciśniętą i zakrwawioną pięść w kierunku kobiety, której zaufał bezgranicznie. Nie był pewien niczego, choć wiedział, że przyszłość mogła zgotować mu jeszcze wiele wyzwań, na które był gotów stawić czoła.

przez **Mistrz Gry** » 30 Gru 2018, o 16:53

Dłoń sennej zjawy była delikatna, przyjemna w dotyku.

- cierpisz - szeptała nadal. Wyraz twarzy bogini posmutniał. Wyglądała teraz, jakby patrzenie na niego sprawiało jej ból.

- oto dar ode mnie - drugą dłoń wzniosła i dwa pazury przyłożyła do jego czoła. Przyjemny dreszcz rozpłynął się od czoła przez kręgosłup, aż po zakamarki każdej kończyny. Jego ciało przestało boleć. Rany z uprzedniej walki ze samym sobą jakby zagoiły się natychmiast. Widząc na twarzy Grisarlo większy spokój, kobieta uśmiechnęła się przez załzawione oczy. Cieszyła się i jednocześnie odetchnęła z ulgą.

- zabierają, bo pozwalamy im zabrać. I ciągle przychodzą po więcej... Niech nie zabierają nam Ciebie - rzuciła mu się w ramiona. Czuł od niej bezgraniczną miłość, objęła go szczelnie.

- oddaliśmy im już tak dużo - głos jej się załamał. Płakała, a Grisarlo jakoś nie wiedział jak ją pocieszyć. Był onieśmielony jej bliskością.
- i wciąż mało...
- przetrwaj proszę...

Grisarlo poczuł nagle jak sierść mu się jeży. Poczuł zagrożenie z zewnątrz.

- nadchodzą - śniący czuł jak powoli wraca do ciała. Miał wrażenie, że ma otwarte oczy i widzi tę jaskinię w której zasnął. Do środka wbiegały martwe stwory z bagien. Paskudne trupy z szeroko otwartymi zdeformowanymi twarzami wrzeszczały przerażająco.

Świadom zagrożenia, kiedy już w pełni się przebudził, zerwał się znad gasnącego ogniska. Nie czuł bólu ran. Rozpierała go nagromadzona energia, tkwiąca gdzieś w jego środku. Jego topór wskoczył mu w oburęczny zacisk kłykci. Z odruchową łatwością rozpłatał kolejno pędzące na niego wściekłe truchła, uciszając ich wrzaski. Nie obejmował go szał, choć gniew napędzał jego ramiona. Widział ich każdy ruch. Czuł każdy zamiar. Wrogowie nie stanowili dla niego żadnego zagrożenia. Ich rozpaczliwe ciosy wyciągały się raz po raz by sięgnąć jego ciała, za każdym razem daremnie. Nawałnica zgniłych trucheł w końcu ucichła, a gladiator wyszedł z jaskini, zostawiając za sobą krwawą łaźnię.

Noc jeszcze trwała. Niebo było jednak bezchmurne, a i każdy księżyc, jak i gwiazda niosła światło ku powierzchni lasów Almanii. Po zapachu Cathar wyczuł, że to nie koniec. Cztery istoty czekały na niego jakieś trzysta metrów od jaskini na otwartej przestrzeni

- Padnij na kolana, a zostanie okazana Ci litość! Nie masz żadnych szans! - krzyknął Thurthil kompletnie nie pasującym do niego głosem. Był pewien nienawiści i pogardy. Cathar w mroku nocy dostrzegł, nie licząc Thurthila, stojące niczym kukły kolejne truchła, dwa Lughtogi i Dezzmo.

przez **Grisarlo Makk'ala** » 27 Lut 2019, o 23:37

Okrutna chęć uspokojenia pięknej istoty zmagała się z jego niewyjaśnionym poczuciem niepokoju związanym z całą wizją. Od kiedy tylko jego rany zagoiły się bez żadnego racjonalnego wyjaśnienia, myśli Cathara miotały się bezustannie. Dodatkowa obecność płaczącej kreatury, która wydawała mu się bóstwem, zbyt czystym i idealnym by móc się załamywać po obdarowaniu go niewytłumaczalnym darem.

Wyczuwając jej bliskość, momentalnie przypomniał sobie objęcia matki, której twarzy nawet nie pamiętał. Cierpienie, które zostało przygaszone ulgą niemalże natychmiast wznieciło się, tym razem rozdzierając nie jego cielesne rany, a te najgłębiej chowane przed każdym wschodem nowego dnia.
Niemalże paniczna prośba kobiety przypomniała mu wszystkich niewolników, których niepokój o rodzinę i własne istnienie przeważał nad brawurą planu ucieczki. Każda ofiara z areny, którą przyszło mu stracić, żeby tylko nie zająć jej miejsca pod zimnym ostrzem własnego przeznaczenia…nie dawała żadnego sensu. Jakim prawem miał otrzymać jakikolwiek dar, kiedy każdy dzień był dla niego zwyczajną udręką, stopniowo przedłużającą się w czasie? Nie zasługiwał na życie, tylko ten przeklęty instynkt nie dawał mu nawet szansy na zmianę swojego stanu!

W tym samym momencie, w którym nabrał wystarczająco odwagi by odezwać się w stronę bogini, tradycyjnie został ściągnięty do rzeczywistości, kiedy to zagrożenie nie potrafiło zwyczajnie dać mu spokoju. Bez żadnych przeszkód rozbił kolejne kości swoich oponentów, tworząc w jaskini malownicze pejzaże szkarłatnych plam i linii.
Zgnilizna, którą wyczuwał już nawet na swoim czerwonym futrze, była nie do zniesienia. Z zaskoczeniem zauważył, że był to jedyny efekt uboczny wszystkich dotychczasowych bitew, bowiem wcześniej otrzymane rany zdawały się być jedynie odległym wspomnieniem. Nie wyczuwał żadnego bólu, był…wyzwolony.

Jego oddech nie był przyspieszony, futro nie było udekorowane kolejnymi, otwartymi ranami, zaś duch nie przeklinał siebie za każdy wypuszczony wydech. Coś się zmieniło.
Przyglądając się swoim łapom miał nieodparte wrażenie, jakby ktoś przywrócił mu energię ze świetnych czasów walk, kiedy to niemalże każde wyzwanie było wygraną za pstryknięcie palcami. Czuł nieskończoność, która dodawała mu skrzydeł w każdym tego słowa aspekcie.

- Spokojnie, ściągnę cię do tego statku. - stwierdził spokojnie, patrząc na Thurthila spod byka. Nie musiał krzyczeć, w prawdzie i tak mówił tylko do siebie. Zauważając ruch obok mocowładnego, nie był zaskoczony na widok Dezzmo. Rozmawiając z nim kilka dni wcześniej, a może i nawet tylko dzień, miał wrażenie jakby tamten był w pewien sposób powiązany z całą tą sytuacją w sposób nadprzyrodzony, co niemalże dawało stuprocentową szansę na jego powrót ku bagnom. Pytanie tylko, czy reszta kompanii również za nim podążyła? Przecież mogli go puścić przodem i podążając za jego śladami przyjść w okolice jaskini Cathara.
Jedno stanowcze przymrużenie oczu i skupienie się na ponownym badaniu otoczenia wystarczyło, żeby odrzucić pomysły pełne nadziei, był zdany na siebie, jak zwykle. Jednakże tym razem w odróżnieniu od innych sytuacji jego plan nie przewidywał zabijania…no może tylko w połowie. Głównym jego celem było zneutralizowanie przytomności zarówno u Thurthila, jak i Dezzmo, co w przypadku drugiego zdawało się być o wiele trudniejsze. Jako niemyśląca kukiełka poruszanie się nie miało zbyt dużego połączenia z głową, brakowało mu pomysłu jak wyłączyć sensory ruchowe Gungana.

Napinając swoje mięśnie do skoku wyczekał, aż pierwsza błyski pojawią się między dłońmi Thurthila, by zrobić unik, który przybliżył go do pierwszego pędzącego Lughtoga. Kotowaty nie wyczuwał złości, nie wyczuwał gniewu, w pewien niewytłumaczalny sposób był spokojny, jedynym problemem zdawał się być sposób na obezwładnienie obydwu byłych kompanów. Cathar miał świadomość, że prawdopodobnie ich umysły nie mają już nic wspólnego z umysłami normalnych istot, jednakże nie miał zamiaru zabijać ich tylko ze względu na to, że byli pod wpływem jakiegoś chemicznego świństwa. Miał ogromne pokłady wiary w możliwości, które oferował technicznie uzdolniony właściciel statku. Wraz z napływem energii od bogini wróciła mu również wiara w dotarcie do statku. Kto by pomyślał, że wystarczyła jedna kobieta, by wprowadzić takie zmiany!

Unikając kolejnej błyskawicy mocy schował się za cielskiem nacierającego Lughtoga, który to z rozpędem chciał obalić Cathara. Bez żadnego zastanowienia przeskoczył nad futrzastą łapą stwora, by wykorzystać swój rozpęd i przejechać na plecach pod rozstawionymi nogami niemyślącego stwora. Dzięki sprzyjającej okazji pozwolił sobie przejechać toporem od brzucha, aż po miejsce, gdzie ludzie ma genitalia, by zaraz podnieść się za jego plecami i znów podążyć w stronę szaleńczego Thurthila.
Bez żadnych przeszkód uniknął ciosów zarówno od Lughtoga, jak i Dezzmo, starając się przybliżyć do mocowładnego zabijaki. Kolejny unik, tym razem jakiejś wyrwanej skały, która rozkruszyła się jakieś 2 metry od niego, częściowo uderzając w pierwszego Lughtoga. Ciemna, ogromna łapa zawitała w kącie oczu Cathara, który w odpowiednim momencie przeskoczył nad nią, wykorzystując moment do wbiegnięcia na ramię drugiego stwora, gdzie mógł bez przeszkód zatopić ostrze swojego toporu w czaszce kreatury. Nie uznając zadania za w pełni wykonane, złapał za rękojeść i dynamicznie pogłębił broń w ciele stwora, odcinając mu łeb i zeskakując przy tym na podłoże, na którym trzy sekundy później znalazło się truchło umarlaka. Sprawność Grisarlo naturalnie pozwoliła mu uniknąć przygwożdżenia cielskiem drugiego Lughtoga, jednakże niespodziewany atak ze strony Thurthila niemalże odebrał mu tchu. Błyskawica mocy, która dotknęła jego ciała nie powaliła go z nóg, jak mógłby przewidywać. Obserwował jakby w zwolnionym tempie, jak niebieska łuna odbijała się od jego postaci, sprawiając niesamowite wrażenie. Naturalnym jest, że najlepszym w tym wszystkim było odczucie lekkiego kopnięcia prądem, nieporównywalne do wcześniejszych objawów tego samego zjawiska. Coś definitywnie się zmieniło.

Stojąc w zastoju i lekkim szoku nie zauważył nacierającego na niego Lughtoga, który tym razem zbił go z nóg, odrzucając kotowatego na dobre sześć metrów. Grisarlo czuł krew, którą pierwszy Lughtog wciąż tryskał, choć naturalnym jest, że jako bezmyślne truchło z pewnością nie wyczuwał bólu. Znikąd nagle pojawił się Dezzmo, który swoimi pazurami chciał wydłubać z kotowatego wszystko, co tylko był w stanie. Nim jednak zadał pierwszy cios, kotowaty odrzucił go na kilka metrów, wstając przy tym niemalże od razu i unikając kolejnej skały, którą wymierzył w niego odmieniony Thurthil.
Bez czasu na zwłokę zgarnął swój topór i podbiegł do Lughtoga, by tak jak u pierwszego, perfidnie obciąć mu łeb. Tym razem nie było w walce żadnej gracji, a tym bardziej rozmyślań. Został mu tylko Thurthil i Dezzmo.
Bez chwili zawahania skierował swoje kroki ku kukiełkowatemu Dezzmo, który na ten czas utracił swoją naturalną nieporadność i brak precyzyjności. Z porządnym zamachem rąbnął go głownią od topora w celu zamroczenia jego sprawności ruchowej. Naturalnym jest, że cały czas miał na oku Thurthila, który w niewytłumaczalny sposób zaczął przemieszczać się z jednego miejsca, na drugie, jakby wykonywał jakiś szamański taniec.

przez **Mistrz Gry** » 15 Mar 2019, o 22:11

- JAK ŚMIESZ! BĘDZIESZ CIERPIEĆ PO WSZE CZASY!!! - wrzeszczał to różne inne zwroty zapewniające Grisarlo o jego arogancji, próbując go raz po raz zneutralizować. Wraz z jego rosnącym gniewem ilość Mocy emanująca z Thurthila zaczęła rosnąć. Ataki nabierały precyzji, jednakże gladiator sprytnie korzystał z Lughtogów jako zasłony. Ostatni Lughtog, którego z łatwością zabił zebrał wyrwane z korzeniami drzewo. Żołnierze abominacji ostatecznie zagrały przeciwko niej.
- SPRZECIWIASZ SIĘ WOLI BOGÓW!!! - Thurthil wrzeszczał plując jednocześnie przed siebie. Z wyciągniętymi ku górze rękami zatrzymał się nagle w pewnej odległości od gladiatora
- POKAŻĘ CI CZYM JEST PRAWDZIWA MOC GŁUPCZE!!! - Grisarlo poczuł jak ziemia zaczęła się trząść. Chmury zaczęły błyskać. Wiatr zebrał siłę niczym huragan. Wir potężnej mocy zaczął się zbierać wokół Thurthila. Wiedział, że musi szybko do niego doskoczyć. Nie myślał, czuł. Działał.
- TERAZ UMRZESZ!!! - wrzasnął Thurthil, lewitując w powietrzu i z trudem kierując dłonie w jego kierunku, jakby moc którą kontrolował była przeogromna. Instynkt podpowiedział, by przeturlał się w sprincie ku niemu w bok. Zrobił to nim zobaczył błysk z jego strony, a zaraz potem usłyszał ogłuszający trzask obok siebie. Sieć błyskawic uderzyła w miejsce gdzie przed chwilą był, podpalając cały obszar i wyrywając gdzieniegdzie skrawki ziemi. Ten rozbłysk Mocy z pewnością zamieniłby go w płonącą porozrywaną kukiełkę.
Kolejnym susem zbliżył się ku niemu redukując dystans. Thurthil z nieukrywanym wysiłkiem zamachnął się rękami, jakby zagarniał zza siebie powietrze i z głośnym klaśnięciem splótł przed sobą dłonie.

Świat dookoła zwariował. Gladiator czuł, że ziemia traci stabilność, zaczął więc skakać i odbijać się z miejsca na miejsce, chcąc go dorwać. Leciały w niego wszystkie rzeczy z okolicy jakie mogły być. Kawałki ziemi, gałęzie, drzewa, kamienie. Widząc obiekty kątem oka sprawnie ich unikał i przeskakiwał. Niektórymi obrywał, ale rany i uderzenia nie zbyły go. Był już bardzo blisko.

Thurthil miał zamiar ponownie zamachnąć się rękoma by wykonać potężną technikę Mocy, ale nie zdążył. Jednym płaskim cięciem gladiator pozbawił go dłoni. Wyskoczył by z barku go uderzyć i wyprowadzić z równowagi. Korzystając z rozpędu, obrócił się by potężnym ciosem trzonka ostatecznie go ogłuszyć.

Bam!

Nagle otworzył oczy i wyrzucił przed siebie zawartość żołądka. Zaczął spazmatycznie kaszleć, jakby czuł że siedzi mu coś w gardle. Złapał się za nie i rozejrzał się zdezorientowany. Mgła, wszędzie cholerna mgła. Leżał na jakichś kamieniach w swoich wymiocinach. Postarał się wstać, ale znów zwymiotował. Zapasy jego siły woli z tego wyjątkowego źródła jednak nadal się nie wyczerpały. Wstał z kolan. Rozejrzał się raz jeszcze. W pełni skupienia, dusząc w sobie odurzenie i cierpienia ciała. Miał wrażenie, że minęły tygodnie. Spojrzał na holokomunikator i była data ich wybycia, chyba kilka godzin później, gdy zbliżali się w to przeklęte miejsce.
Był przy tej cholernej kapliczce, gdzie była złożona ofiara... Tyle, że kapliczka nie spływała krwią, tak na prawdę nie było na niej żadnej ofiary i wiało od niej chłodem a nie gorącem. Zauważył obok siebie leżące dwa ciała. Thurthil i Dezzmo, leżeli nieprzytomnie, smacznie i niewinnie spali. Dostrzegł też kolejną rzecz, której uprzednio nie zauważył tutaj. Dookoła wszędzie były stare kości i szkielety wszakże przeróżnych istot. Czuł, że może przeciwstawić się truciźnie, ale nie miał za dużo czasu. W tle jego myśli kusiło go by udać się w stronę posągu... który widział, tam dalej we mgle? Odzywał się do niego dziwny szept, który brzmiał jego głosem.
- imponujące... daj mi krwi, a otrzymasz moją moc... i staniesz się niepokonany - popatrzył na kapliczkę. I skrzywił się słysząc swoje myśli jakby z innej strony.

przez **Grisarlo Makk'ala** » 21 Mar 2019, o 20:03

Idea końca całej farsy była zbyt piękna, by być prawdziwą. W przeciągu sekundy wszystko zmieniło się w nicość, a raczej nadzwyczajnie, zwyczajną rzeczywistość. Z przykrym skutkiem starał się odnaleźć tę samą siłę, którą odczuwał przy spotkaniu z kobietą rasy Catar. Miał nadzieję po raz kolejny poczuć tę niezwyciężoną siłę, która pozwoliłaby mu na pokonanie całego świata na rzecz obrony uciemiężonej rasy kotowatych.

Wiedział, że nie powinien w żaden sposób ulegać złu, które kiełkowało z tyłu jego głowy, tylko czy chęć obrony swoich pobratymców można nazwać jako nikczemny płomień, który zajmie ogniem wszystko czego dotknie? Przecież nikt by nie ucierpiał, poza jego skalanym jestestwem i białym futrem. Kimże był by decydować o przetrwaniu dwóch towarzyszy?
Myśl o ogromie potęgi powoli przyćmiewała jego trzeźwe myśli, które wręcz wrzeszczały by zwijał ogon w troki.

Widok pięknej pani wrócił do jego głowy, przywołując również wspaniałe słowa o ich zniewolonej rasie i nim jako głównym wojowniku...czy to przypadkiem nie była ta szansa?

Zostawiając swoich towarzyszy powędrował w kierunku posągu.
Jednym precyzyjnym ruchem przeciął wnętrze drugiej łapy i bez zbędnego czekania na kolejne głosy, przyłożył swoje ciało do kamienia.
Był przekonany, że tego właśnie oczekiwała piękna pani...potrzebował przecież mocy!

przez **Mistrz Gry** » 26 Mar 2019, o 19:02

- Widzę, że się zrozumieliśmy... - błogi kobiecy głos odezwał się z tyłu jego głowy. Czuł jak niewidzialna energia zaczęła oplatać jego ranę. Zaczęła wnikać przez nią i rozchodziła się po jego nerwach. Proces był niezwykle bolesny. Grisarlo wydarł się zwracając głowę ku górze. Przekraczał już próg bólu, był pewien, że straci przytomność, ale nic z tego. Uczucie rozdzierania wnętrza przeszło najśmielsze oczekiwania. Miał wrażenie, że patrzy w pustkę tak oszołamiającą, że zaraz oszaleje.
- Oto mój ból! Teraz jest też Twój! Jesteśmy związani, aż do śmierci! - naszła go wizja. To było życie, ale nie jego, a tej tutaj istoty. Obrazy i uczucia przeskakiwały jeden przez drugi, a jedynie co za sobą zostawiały to zrozumienie. Kimkolwiek była ta istota, los, który zgotowali jej ludzie był przytłaczająco okrutny. Doznając jej wspomnień wpadł w spiralę nienawiści, która zapadała się coraz szybciej i coraz niżej i niżej. Wnet przerosło to jego pojęcie, aż nagle znów był tutaj - na kamiennej płycie przed posągiem. Zapamiętał kilka rzeczy z tych wizji. Rasa tej istoty wymarła kompletnie przez działania religijnego ruchu, który tępił wszystkie inne istoty poza ludźmi. Podczas krucjat planeta rodzinna została kompletnie oczyszczona z wszelkiego życia. A istota była ostatnią ze swojego rodzaju.
- Wspólnie wymierzymy sprawiedliwość! Pomścimy naszych braci! Świat spłynie krwią! - Grisarlo w końcu poczuł, że uczucie ustępuje. Coś jednak w nim się zmieniło. Czuł obecność, która była ciągle bardzo blisko. Dostrzegł nagle że mgła formuje się w konkretny kształt humanoidalnego obcego. Duch, prawdziwy duch. Widział go i co wyjątkowe czuł. Istota zaczęła przybierać powoli kształt. Nie była to jego piękna pani ze snu, ale była w kształtach równie kusząca. Blade licznie wytatuowane ciało było odziane w ceremonialny pancerz, który w swych mistycznych wzorach zasłaniał jedynie piersi i biodra. Metalowe nagolenniki nosiły te same wzory co ołtarz. Sama postać może i miała by w sobie perwersyjnej przyjemnej dewiacji. Wyobraźnia mężczyzny szybko zaczęłaby szaleć, gdyby Grisarlo nie spojrzał na twarz zjawy. Głowa postaci, była schowana za kapturem, a pod nim ciemność tak głęboka, że gladiator nie mógł przez jakiś czas oderwać wzroku. Patrzył w otchłań, prawdziwą otchłań, czuł jak ją pociąga i jak otchłań pociąga go.
- Nie będę Cię okłamywać wojowniku. Czuję Twoje myśli, wkrótce i Ty nauczysz się czuć moje. Nie jestem tą panią z wnętrza Twojej duszy, ale dam Ci coś czego ona nigdy Ci nie dała i czego nie może dać - ciemność za kapturem przybliżyła się do niego, jakby chciała powiedzieć mu coś na ucho. Dłonie zjawy ułożyły się na barkach mężczyzny. Usłyszał wnet słodki, ale też bezlitosny głos.
- ona dała Ci tylko puste słowa. Obietnice. Bez czynów nic nie są warte. Zostawiła Cię z tym samego. Ja zaś dam Ci wiedzę jak, bo Moc już otrzymałeśśśś... wspólnie zmienimy ten śśświat... - wnet duch zbliżył się jeszcze bardziej. Zaczął w niego wnikać, aż zjawa zupełnie znikła. Zauważył, że jego rana się wyleczyła. Jednak na całym ciele czuł jakby został mocno pobity kijem. Jakby miał wszędzie siniaki, ale z zewnątrz jego ciało wyglądało dobrze. Wypełniała go energia, której do tej pory nie znał. Jakby czuł otoczenie inaczej niż do tej pory. Coś się zdecydowanie zmieniło...

Nagle kamienna platforma zaczęła tracić stabilność. Posadzka zaczęła pękać i się osuwać w bagno. Grisarlo musiał uciekać z miejsca. Najwidoczniej bez ducha który był gospodarzem tego miejsca, straciło ono swoją autonomię i zwyczajnie się rozpadało.

przez **Grisarlo Makk'ala** » 27 Mar 2019, o 04:57

Niewiele myślał o ewentualnych konsekwencjach jakiegokolwiek rytualnego oddawania krwi. W rzeczywistości nawet nie przyszło mu do głowy, by w ten sposób mogło wydarzyć się coś wyjątkowego. Był raczej sceptykiem, cały czas żyjąc w rzeczywistym świecie z namacalnym zagrożeniem. Nie był w stanie poradzić sobie z myślą, która nawiedzała go również w snach, a i tutaj wyłoniła się na piedestał. Brak wystarczającej siły spędzał mu sen z powiek, zmuszając do upartego trzymania się życia na krawędzi, która wcale nie była chwalebna, a tym bardziej jakkolwiek pouczająca. Stając się zwyczajnym pachołkiem, który o swojej chwalebnej przeszłości mógł mówić jedynie nocą w osamotnieniu, zaczynał tracić pewność siebie. Chwila słabości, którą wykorzystał głos w jego głowie była wręcz idealna w czasie.

Ludzie…gniew…chaos…ból…każde słowo zostawiało pewnego rodzaju piętno na umyśle białowłosego, który chcąc-nie chcąc widział innymi oczyma historię ducha.
Nienawidził i był nienawidzony. Przez jego kręgosłup przeszedł niewytłumaczalny dreszcz.
Głosy wykrzykujące niezrozumiałe słowa, które momentalnie stawały się zlepkiem krzyków, tworzących nieznajomą mu kakofonię. Chciał wydostać się, jednocześnie stojąc w miejscu i obserwując. Każda chwila zbliżała go z nieznajomą istotą, która w pewien sposób dzieliła z nim pewną cząstkę siebie, jakby znalazł przeciwną siłę, do tej, którą poczuł po rozmowie z Piękną Panią, w tym przypadku wręcz wylewając swoją ciemną wodę, do każdego zakamarka Makk'ala.
Ta istota była inna. Nie wyczuwał w niej pierwotnego zła, a jedynie chęć zemsty napędzającą mocniej niż jakakolwiek przyprawa mogłaby pobudzić. Widział jej walory, jednocześnie mając świadomość o powodzie o jakim mu powiedziała. Imponowała mu śmiałość z jaką oświadczała krwawą zemstę na oprawcach i trzeba przyznać, że mimo swojego dość mało ufnej natury - uwierzył. Był przekonany, że teraz będzie w stanie pokonać każdego, kto tylko stanie mu na drodze.
Była jego zbawieniem, była jego siłą, była jego śmiercionośną bronią, o której jeszcze nie miał żadnego pojęcia.

Przy kolejnym mrugnięciu wszystko zniknęło. Atrakcyjna kobieta, o przerażającej głowie otchłani, która co dziwne, nie wzbudzała w nim żadnych negatywnych emocji, w jakiś niewytłumaczalny sposób akceptował to połączenie, a przynajmniej tak mu się zdawało.
Przyglądając się własnej, nienaruszonej łapie, zastanawiał się nad wszystkim, co wydarzyło się w…jego umyśle?
Nagły chrzęst i ruch platformy otrząsnął go z tego dziwnego wrażenia jakim było analizowanie dziwacznej obecności, która w rzeczywistości nie była wcale dziwaczna. Cathar czuł jakby coś zaadaptowało się do jego osoby i vice versa. W podbramkowej sytuacji, jak zwykle jego ciało przejął autopilot, zmuszając Grisarlo do biegu po towarzyszy i oręż, który momentalnie znalazł się na jego plecach, to samo tyczy się kompanów, no prawie…bo trzymał ich na ramionach. Z nowo przybyłym wigorem był nie do powstrzymania, a sam las wydał się mniej mroczny niż zawczasu. Bez zatrzymywania się ani na minutę pognał do statku, który miał nadzieję, cały czas był w tym samym miejscu.
Zbliżając się do statku, nie wiedział nawet kiedy, jego nogi i reszta ciała odmówiła posłuszeństwa, posyłając go w objęcia Morfeusza.

przez **Mistrz Gry** » 30 Kwi 2019, o 17:02

- ale miałem koszmar - wyjęczał Thurthil, gdy w końcu się wybudził ze snu. Trzymał się teraz za głowę. Leżał na pryczy w swojej kajucie. Nic mu nie dolegało, był zupełnie zdrów. Miał jednak nieodparte wrażenie, że śniło mu się coś bardzo długo i było to coś na prawdę okropnego, nie do zniesienia. W końcu to jednak był tylko sen.

Musiał się nieco wysilić, by przypomnieć sobie ostatni moment. Tak byli na wyprawie z Grisarlo i Dezzmo. Szli w stronę bagien i... no właśnie. Potem się obudził.

Wyszedł z kajuty, by dopytać się reszty co jest grane. W kuchni pokładowej siedzieli Goznel, Zanee i Dezzmo. Dwójka wypytywała Gungana czy nic nie pamięta. Zaraz potem zwrócili spojrzenie do Bitha. Ten tak samo pokręcił głową. Wszyscy czekali na Grisarlo, który z opowieści Zanee opadł na ziemię trzymając pod pachami dwójkę przyjaciół. Ten jednak jeszcze się nie przebudził. Z pewnością musiał coś pamiętać...

***

Był w miejscu gdzie miał swoje krótko trwające, acz rzeczywiście szczęśliwe życie. Warsztat ojca. Był on jednocześnie ich domem. Pokój, mała łazienka i kuchnia na piętrze, a na parterze warsztat.
Stał tam teraz. Oglądał wyginające się ciała prostytutek tańczących na podestach, tam gdzie kiedyś ojciec naprawiał speedery. Przyjrzał się z bliska ich twarzom. Niewolnice o obojętnym wyrazie ust i oczu, których umysły gdzieś odpłynęły. Nie były obecne, na pewno nie swoją duszą, którą musiały gdzieś głęboko schować, by nie dać się krzywdzić. Usta wyginały się w uśmiech, jak tylko ktoś na nie spojrzał, tylko po to by potem znów zastygnąć w obojętności.
Oblechy piły przy stolikach jakiś tani alkohol w miejscach, gdzie były szafy z narzędziami i pudłami z częściami. Wszędzie migotały jaskrawe światła i dudnił hałas jakiegoś jazgotu, które co poniektóre istoty nazywały muzyką. Grisarlo przez pamięć przeleciał obraz spokojnego miejsca ze stonowanym przyjemnym pomarańczowym światłem i błogą ciszą, przerywaną jedynie, gdy ojciec pracował.
Wzniósł się by przeniknąć przez sufit. Nad nim miała znajdować się kuchnia. Tym razem zastał pokój w którym najwidoczniej siedział ochroniarz, co przyglądał się ze znudzeniem w oblicza monitorów. Całe pomieszczenie było zabrudzone, wszędzie walały się opakowania po jedzeniu, czy stare żarcie. Dym papierosowy, niczym ciężka chmura, unosiła się nad leniwym ochroniarzem. Nikt nie raczył tu posprzątać. Musiało tu nieźle capić, ale Grisarlo w tej postaci nie czuł żadnych zapachów. Kiedyś był tutaj porządek, a kurzu nie dałoby się znaleźć nawet pod ciężkim kredensem... Zwiedzając swój niegdyś dom ruszył ku łazience, gdzie aktualnie znajdował się pokój dla gości VIP. Stał się świadkiem brutalnego gwałtu. Mężczyzna zdecydowanie górował nad mniejszą kobietą i spełniał swe żądze, jednocześnie kalecząc ofiarę. Udał się wnet do swojego pokoju. Tam zaś był skarbiec. Skrzynie oznakowane, że jest w nich przyprawa. Sejf ze złotem i konsola. Więcej elektryki i nowocześniejsze wykończenie pomieszczenia. Z pewnością zabezpieczone, ponieważ znajdowało się coś co było dla tych zbirów ważne.
- tutaj się wybrałeśśś?? Co to za miejsce? Twój niegdyś dom? - Grisarlo usłyszał głos kobiety. Widział jej mglistą esencję. Była eteryczna, właściwie niezauważalna, za pewnie jak i on sam.
- dość daleko się wybrałeś jak na swoją pierwszą podróż poza ciało. Przez chwilę myślałam, że zostawiłeś ciało dla mnie. Ledwo udało mi się Ciebie odnaleźć. Przemierzanie takich odległości może na stałe Cię odseparować od twego ciała, albo nawet wyprowadzić w niebyt, czy w końcu zjednoczyć Cię z Mocą... Chyba nostalgia Cię tutaj przyciągnęła, nieprawdaż?

- patrz co uczynili... nie tyle, że zabrali co Twoje, ale zbezcześcili niegdyś sanktuarium. Huttowie rzeczywiście nie znają szacunku. Mój dom, to moja świątynia. Teraz jednak ja nie mam swojego domu, a Ty najwidoczniej jeszcze go tutaj widzisz skoro mimowolnie się tutaj wybrałeś w obliczu śmierci... Czy na dobry początek nie uważasz, że warto by odzyskać choćby to co się niegdyś posiadało? To co Tobie się należy. To co wypracowali Twoi rodzice. Twój spadek, niegodziwie ukradziony...

przez **Grisarlo Makk'ala** » 15 Maj 2019, o 01:28

Nie potrzebował wiele czasu by spersonalizować domostwo z zapachem oleju samochodowego, którym ojciec zawsze smarował poszczególne elementy speedera, by zaraz po nieprzyjemnym odorze przemieniło się to w matczyną, ulubioną potrawę, jaką były wszelakiego rodzaju flaczki, porządnie duszone wraz z warzywkami. Ich dom zawsze specjalizował się w różnorodności. Główna kocica domostwa zawsze trzymała się tradycyjnej kuchni, którą nazywała 'mięsnym rajem' dla wszystkich przedstawicieli ich rasy. Bywały czasy, kiedy ściany zdawały się przygniatać ich mały schron, gdzie jedzenie momentami przestawało być obecne na stole, jednakże kobieta odpowiedzialna za ich poczucie głodu zawsze dbała również o poczucie bezpieczeństwa. Dzięki niej Grisarlo nie bał się wszelakich wyzwisk od ras, które pomimo bycia słabszym, miały o wiele bogatsze życie. Patrząc wstecz…w swoim dzieciństwie nie zamieniłby dosłownie niczego, może poza niuansami, które wpakowały jego rodzinę w tak okrutną historię. Ckliwość oraz pewnego rodzaju szok spowodowały, że powoli odkrywał pokłady złości czające się w jego własnym cieniu. Jego myśli odpłynęły do twarzy ojca, której nawet nie był w stanie sobie przypomnieć. Ściany, na których można było znaleźć ułożone klucze oraz jeden z jego pierwszych rysunków na skorupce jajka zniknęły w odmęty, których nawet Moc nie była w stanie przywołać z powrotem, choć czy ktokolwiek wierzył, że takowa jeszcze istnieje?
Przechodząc do kolejnego pomieszczenia, które również przysporzyło mu niemały szok, zaczął również oddawać swoje myśli w kierunku nowej postaci, a raczej niespodziewanej kompanki. Nie potrafił zrozumieć władzy, którą tamta miała, a także więzi, która ich łączyła. Miał świadomość cierpienia jakie oboje zaznali, czuł, że jest ona praktycznie tym samym wojownikiem co on, z główną różnicą celu oraz sposobu osiągnięcia wewnętrznego spokoju tak odległego od ich burzliwych myśli i pragnień. Po czasie zrozumienia nadeszły pytania, które bardzo chciał naprostować, bojąc się o swoją przyszłość, którą obiecał sobie wziąć we własne ręce.
Patrzył na dym tańczący nad postacią obserwatora, który wlepiał swoje okrągłe ślepia w monitory. Duchota, której nie potrafił wyczuć nosem, wręcz ściskała od środka wszystkie jego narządy, które tylko miały zdolność reakcji na jego żądania w tej postaci, co więc oznacza, że nie było ich zbyt wiele, jeśli nawet i w ogóle. Kurz, który potrafił dostrzec bez specjalnego przyglądania się powodował zmieszane uczucia, których wciąż nie potrafił sam zinterpretować.

Własny pokój…tak, to była oaza, której nikt nie mógł ruszyć!

Bam! Kolejny nieprzyjemny obraz. Niemy krzyk kobiety, zastygł na jej mokrej od łez twarzy, zaś agresywne ruchy mężczyzny wcale nie przestały na intensywności. Przeniknięcie do pomieszczenia uznawanego za magazyn, stało się pewnego rodzaju ucieczką. Nie potrafił nic poradzić na własne obrzydzenie, złość, a także i smutek, które wspólnie dawały dość wybuchową mieszankę, zważywszy na zarówno charakter kotowatego, jak i nowej kompanki. Wręcz z mechanizmu próbował oprzeć się o ścianę, nie czując ani ściany, a tym bardziej własnego ciężaru, który miałby przenosić z jednej nogi na drugą… momentalnie zobaczył pewną obecność.
- Oczywiście, to Ty to wszystko wymyśliłaś? Co to za cholerne sztuczki? Nie wystarczy Ci, że mnie zniewolili, musisz jeszcze pokazywać jak splugawili mój dom? - zarzucił jej niemalże momentalnie, nie potrafił poczuć własnej złości, choć widział, że jego mglista poświata, a może i esencja zaczynała przypominać coraz to ciemniejszy kolor, być może był to jakiś jego odpowiednik złości, którą normalnie by poczuł. - Wychowywałem się tutaj. - po kilku sekundach intensywnego, choć zdecydowanie niewychwyconego uczucia, aura stała się żółta.
- Mocą? T….czy Ty obdarzyłaś mnie TĄ Mocą? Czekaj…jak to ciało dla Ciebie? Co to w ogóle znaczy, że mogę odseparować się od mojego ciała….czy mogę coś tutaj zrobić? Czy mogę ich…zniszczyć? - spytał tonem dziecka, które prawdziwie stara się wybłagać matkę o nagrodę marzeń w postaci jakiegoś słodyczka, a w jego przypadku z pewnością był to kawałek soczystego mięska.
Pytania, na które chciał uzyskać odpowiedź dostał w dokładce jako zwyczajny doping do zimnego mordu, który w rzeczywistości Grisarlo popierał każdą kończyną i organem. Był zdeterminowany, wiedział, że postać, która obdarzyła go tym czymś nie jest jedynie duszkiem na strachy. Ta kobieta dokładnie wiedziała co należało zrobić, a w jego kwestii jedynie trzeba było się poddać rozkazom, które wyda. Lekkie potrząśnięcie głową wystarczyło by Cathar zrozumiał jak źle brzmią założenia, które przewidywał na przyszłość, przecież mieli robić wszystko wspólnie…nie chciał być kolejnym niewolnikiem Pana, któremu tym razem nie był w stanie uciec.

- Co jesteś w stanie mi zaoferować za zniszczenie tego wszystkiego? - zapytał hardym tonem, który raczej nie znosił sprzeciwu. Stając przy okiennicy, zza której chciał wyjrzeć na niegdyś dość przyjazną do życia okolicę, w której kątach trzymały się poszczególne grupy rzezimieszków, z którymi sam swego czasu trzymał, rozmyślał w jaki sposób mógł posłużyć się uzyskaną mocą dla dobra, a nawet i ochrony społeczności, którą ukazała mu Pięknej Pani. Wszyscy z jego gatunku...matki, dzieci, ojcowie, każdy niewolnik rasy Cathar, było to możliwe, widział w tamtej intensywnej wizji, teraz potrafił odpowiedzieć na ten zew rozpaczy. Zrobił to co było nieuniknione, poświęcił się.

***

Pierwsze było poczucie rytmu, każdy mały dech tworzył pewien rytuał, który z czasem zaczynał lekko ciążyć kotowatemu. Powoli słyszał swój chrapliwy oddech, który nie był wcale tak uspokajający jak przedstawiali to przy niektórych holoreklamach o zdrowym życiu. Powiew powietrza przebiegł od brody, po klatkę piersiową, zatrzymując się na jego bolącym torsie. Dopiero po chwili do jego mózgu doszła informacja, iż w rzeczywistości jest on nieco potłuczony. Ból nie był jedynie impulsywnym atakiem jednego miejsca jego ciała. W każdym pierwiastku ukrytym pod pazurami, bądź sierścią, kotłowały się pokłady zmęczenia odczuwanego głównie nie przez dane partie ciała, a jego głowę. Zdawało mu się, że wcześniejszej nocy zaliczył potężne chlanie, zakończone jednym z tych kaców-morderców. Był wręcz święcie przekonany, że cała ta sytuacja z jakimiś esencjami, kobieto-cieniami i resztą kompanii, to zwyczajny sen, który wymyślił po jednym z bardziej zakrapianych wieczorów, które po dołączeniu do statku nie były zbyt częstym przypadkiem.
Uświadamiając sobie własną pozycję, przypięte do ciała różne przewody i to przeczucie czegoś skrytego za jego umysłem, natychmiastowo otworzył oczy, podnosząc się z pozycji leżącej.
Czy to działo się naprawdę?

przez **Mistrz Gry** » 17 Maj 2019, o 12:22

- czuję w Tobie zwątpienie. Myślisz, że ssspecjalnie wysłałam Cię tutaj? Wiem, co czujesz, ale nie wiem zupełnie tego wszystkiego co Ty wiesz. Nie mam takiej władzy nad Tobą i działa to w dwie strony. Z resztą nie zależy mi na niej. Widzisz... jeśli Ty umrzesz i Moc porwie Twoją duszę, a ja zostanę sssama w Twoim ciele, szybko ono się rozpadnie... moja dusza nie może unieść życia i nie może odejść. Prawdą jest, że prawie umarłeś i Twoje pierwotne pragnienia zaprowadziły Cię właśśśnie tutaj. Przykro mi, że zastałeś to miejsce w takim stanie... mnie też przyszło to przeżyć.

- Moc. Taaak... dopóki jestem przy Tobie, moje zasoby są do Twojej dyspozycji. A separacja od ciała to wybrnięcie większości Twojej esencji z Twojego naczynia, którym jest Twoje ciało. Fakt jest taki, że gdybyś zupełnie się odseparował, nie mógłbyś już do ciała wrócić. Połączyłbyś się z mocą, czyli umarłbyś. Na szczęście nasza wspólna więź rozszerzyła Twoje możliwości i jakimś cudem intuicyjnie sam się wybrałeś właśnie tutaj. Do swoich korzeni. Pozwolę się zaś powtórzyć, że nie lada wysiłek mi sprawiło dotarcie tutaj i jednoczesne nieopuszczenie Ciebie, który został tam. Dobrze by było, jakbyśmy wkrótce wrócili.

- Co jestem Ci w stanie zaoferować? Czyż nie ustaliliśmy jednej wersji? Wspólnie zniszczymy ich wszystkich. Imperium upadnie. Twoja rasa odzyska wolność i autonomię. Rasa ludzi przestanie istnieć. Inni użytkownicy mocy pokłonią się nam, albo zginą. W zamian za dążenie do naszego wspólnego celu, otrzymasz wszystko by być w stanie to osiągnąć. To nie będzie łatwe, ale ze mną jest to możliwe. Musisz się jednak pierw wiele nauczyć... - Grisarlo czuł jak od obecności emanują emocje i uczucia. Troszczyła się o niego, ale wciąż za tym wszystkim kryła się głęboka nienawiść, zdolna zniszczyć wszystko co weźmie w swoje ręce. Chęć zemsty, którą miała zaspokoić... zdawała się nie mieć dna, gdy spróbował się ku niej wychylić. Wnet poczuł jak coś ciągnie go z powrotem. Wizja jego domu zaczęła się rozmywać. Chciał tu jednak jeszcze zostać, choćby na chwilę. Im bardziej jednak starał się skupić, by zapanować nad tym, tym bardziej zaczął tracić kontrolę, wszystko traciło spójność...

***

"W końcu się obudziłeś, śpioszku. I tak, na prawdę zawarłeś ze mną pakt, i tak. też się zgadzam, że dziś to piękny dzień na spuszczanie krwi, torturowanie niewinnych i uwalnianie zniewolonych braci i sióstr." - Kobiecy głos, który usłyszał w środku swej głowy był nieco rozbawiony, ale też czuł, że obecność testuje swoją własną cierpliwość wobec niego.

Grisarlo miał chwilę, by sobie uświadomić swoje położenie nim przybyć miała do niego reszta załogi.

przez **Grisarlo Makk'ala** » 18 Maj 2019, o 02:21

- Ustalmy jedno…to ja decyduję, kto zginie. - momentalny warunek cisnął się na usta wojownika tworząc pewnego rodzaju warknięcie złości, który widział wystarczająco dużo nienawiści i bólu. Nie był zwolennikiem obserwacji swoich oponentów, w rzeczywistości miał gdzieś ich wiek, płeć oraz status majątkowy, jednakże jedynym co się liczyło była rasa. Wojownik sam doznał wystarczających obelg rasowych by puścić wszystkie swoje doświadczenia płazem. W obecnej chwili nie było mu w myśl rozmyślanie o przyszłości, chciał wrócić. Namacalny powrót do miejsca tak znajomego i przez pewien czas również bezpiecznego sprawiło, że jego myśli krążyły głównie wokół wszystkiego co jest w stanie teraz osiągnąć. Cały świat zdawał się być na wyciągnięcie łapy, która aż korciła swoimi ostrymi pazurami 'sprawiedliwości'. Analizując słowa zjawy starał się pojąć pełną istotę rzeczy i sytuacji, w której się znajdował, jednakże poczucie zemsty emanujące na granicy rozmyślań przyćmiewało jakiekolwiek rzeczywiste osądy. Wiedział, że był silny, tylko czy zdoła oprzeć się temu uczuciu, kiedy przyjdzie do rzeczywistości? Musi być silniejszy niż kiedykolwiek, wierzył w to, że podoła.

Nagłe wejście załogi przerwało jego gonitwę, która zdawała się być bezdennym workiem chaosu.

- Thurthil? Dezzmo? - zdołał wyjąknąć w ich stronę, starając się powstrzymać złość, która pałała na widok dwóch idiotów, przez których znaleźli się w tym miejscu. Nie zważając na własne ograniczenia fizyczne, które mogły wystąpić po ekstremalnym doświadczeniu wstał i skierował swoje kroki do Bitha.
- Ty głupi synu murglaka, czy Twoja matka była Banthą, bo to by wyjaśniało tą idiotyczną papkę, którą masz zamiast mózgu? - każdy krok w jego kierunku był podsycony czymś więcej niż samą nienawiścią. Cathar czuł jak powietrze miesza się z niepojętym słowami uczuciem elektryczności, która mogła zostać śmiało wycelowana w Bitha. Przewyższając go przynajmniej o głowę czuł własna potęgę, czuł niewyobrażalną siłę, która nie powinna mieć miejsca w jego ciele przy tym stanie. Odczuwał władzę.

Niemalże jeden oddech dzielił go od podniesienia ręki na Thurthila, który Nerf wie czemu, miał ochotę to zrobić od początku. Ich słowa były jak echo, które odbijało się od pustych ścian pradawnej, opustoszałej biblioteki. Dopiero poczucie zimnego metalu sprawiło, że do jego oczu powróciły źrenice, zaś cała ciemna tęczówka zniknęła w okamgnieniu. Zanee jako jedyna zdawała się nie obawiać postawienia własnej osoby pomiędzy Cathara oraz jego ofiarę. Grisarlo zrobił krok w tył, tworząc między resztą załogi, a samym sobą pewnego rodzaju linię.
Był niebezpieczny.

Zewnętrzne Rubieże

[Almania] - Kryjówka Dezzmo

Re: [Almania] - Kryjówka Dezzmo

Re: [Almania] - Kryjówka Dezzmo

Re: [Almania] - Kryjówka Dezzmo

Re: [Almania] - Kryjówka Dezzmo

Re: [Almania] - Kryjówka Dezzmo

Re: [Almania] - Kryjówka Dezzmo

Re: [Almania] - Kryjówka Dezzmo

Re: [Almania] - Kryjówka Dezzmo

Re: [Almania] - Kryjówka Dezzmo

Re: [Almania] - Kryjówka Dezzmo

Re: [Almania] - Kryjówka Dezzmo

Re: [Almania] - Kryjówka Dezzmo

Re: [Almania] - Kryjówka Dezzmo

Re: [Almania] - Kryjówka Dezzmo

Re: [Almania] - Kryjówka Dezzmo

Re: [Almania] - Kryjówka Dezzmo

Re: [Almania] - Kryjówka Dezzmo

Re: [Almania] - Kryjówka Dezzmo

Re: [Almania] - Kryjówka Dezzmo

Re: [Almania] - Kryjówka Dezzmo

Kto jest na forum