[Ryloth] - Sygnał z równika

[Mistrz Gry]

- Sytuacja jest trudna, ale nie martw się na zapas - próbowała go uspokoić Elayne - tylko przywieźliśmy to ciało. Może ten oficer nas tylko wypyta i sam zajmie się już resztą.
Ich sytuacja była trudna, przynajmniej dla psychiki i dziewczyna patrząc na zdenerwowanego Tallava zrozumiał, że słowami za bardzo mu nie pomoże. Przytuliła się do niego i siedzieli tak jeszcze dobrych kilkanaście minut, w ciszy i spokoju. Ciszy i bliskości, która zadziałała na Seritha uspokajająco. Poczuł, jak odpływa z niego powoli całe napięcie, zastąpione zmęczeniem, wywołanym zaistniałą sytuacją.
- Chodź, idziemy spać. Musisz się wyspać na jutrzejszy dzień.
Razem z dziewczyną wstali i udali się do swoich kwater. Zanim jednak rozdzielili się do swoich pokoi, które na szczęście, jak pomyślał Serith, były naprzeciwko siebie, Elayne stanęła przy nim, bardzo blisko i pocałowała go. On odwzajemnił pocałunek, zatapiając się w tej przyjemnej chwili.

***

Był dość niski, garbił się i cały czas wyglądał, jakby się nad czymś zastanawiał, błądząc myślami po nieznanych Serithowi torach. W niczym nie przypominał oficera armii Imperium, ale po namyśle, Serith uznał, że do tego typu komórki proces rekrutacji musi być przecież inny i raczej inne cechy są ważniejsze. Oficer stał przed nim w małym pokoju przesłuchań. Przyleciał tutaj z całym własnym oddziałem, ale dwójkę spośród swoich ludzi zostawił za drzwiami. W pokoju byli tylko we dwójkę.
Serith rozmowę odbywał jako ostatni ze swojego oddziału. Wcześniej czekając w kolejce, patrzył jak kolejni jego ludzie, w tym Elayne, są wzywani do pokoju. Wychodzili z niego z różnymi minami, mniej lub bardziej zdenerwowani, ale o ile ich znał, była to tylko oznaka zwykłego zdenerwowania i odreagowania. Elayne uśmiechnęła się do niego wychodząc, chcąc dodać mu otuchy. Nikomu jednak nie pozwolili mu czegoś powiedzieć do czasu, aż stąd nie wyjdzie.
- A więc - zaczął oficer - znaleźliście ciało tego twi'leka w opuszczonej wiosce. Wiecie czemu jest takie niebezpieczne? Proszę opowiedzieć całą sytuację jeszcze raz. Co było potem? czy zauważył pan dziwne zachowanie u któregoś ze swoich ludzi? W którą stronę ciało było ułożone? proszę opowiedzieć o swoim oddziale.
Pytania były zadawane niemal ciągiem, bez chwili na oddech, w końcu jednak oficer przerwał i czekał na odpowiedzi Seritha, który ledwo spamiętał, co oficer chce po kolei usłyszeć.

[Serith Tallav]

Czekał spokojnie na swoją kolej, widział jak kolejna osoba z jego oddziału wchodzi do pokoju pilnowanego przez dwóch żołnierzy z obstawy oficera. Widział jak jego przyjaciele wychodzą z pomieszczenia, byli zdenerwowani, znał ich nie była to oznaka jakiejś złej sytuacji, a tego, że odreagowują po "rozmowie". Patrząc jak po raz kolejny drzwi otwierają się, a z nich wychodzi jego kobieta, która w pewnym momencie uśmiechnęła się do niego odwzajemnił tym samym do niej. Popatrzył jak odchodzi w głąb korytarza, z każdym dniem stawała się jakby dla niego coraz bardziej atrakcyjniejsza. Wstał i wziął głęboki oddech po czym wszedł do pokoju.
Zobaczył niskiego i garbiącego się oficera, na pierwszy rzut oka nie przypominał posturą żołnierza, a raczej jakiegoś podrzędnego urzędnika. Po chwili jednak sobie uświadomił, że jednak do tego wydziału w służbach bezpieczeństwa potrzeba nieco innego wzorca osobowego, skupienia na innych cechach niż do zwykłych oddziałów bojowych. Po tym jak oficer wskazał mu krzesło, na którym po chwili usiadł Serith, spokojnie się rozłożył i położył ręce na oparciach czekając na reakcje mężczyzny.
Po kilku chwilach ciszy, nagle usłyszał jak w jego kierunku rusza potok pytań. Sierżant szybko się zerwał podnosząc głowę. Oficer mówił tak jednostajnym głosem, na jednym oddechu, że spamiętanie tych pytań już było pewną trudnością, a dodając do tego stres było to naprawdę ciężkie.
Gdy przesłuchujący go mężczyzna przestał mówić, Serith z lekką zdziwioną, skonfundowaną miną musiał wszystko sobie poukładać w głowie. Po krótkiej chwili zwilżył delikatnie czubkiem języka dolną wargę i przetarł ręką tylną stronę szyi.
- Nie mam pojęcia dlaczego mogło być ono niebezpieczne, sir. - zaczął Tallav. - Dobrze, więc wszystko się zaczęło o tym jak przedwczoraj mój pilot kanonierki starszy szeregowy Rex powiedział mi, że z poprzednim oddziałem patrolował teren i natrafił na opuszczoną wioskę, nie zdążyli jej sprawdzić bo zaatakowały ich Lyleki. Następnego dnia, czyli wczoraj polecieliśmy w to miejsce. Chwile zawiśliśmy nad zabudowaniami po czym rozkazałem wylądować na jedynej wolnej przestrzeni na środku wioski. - sierżant zrobił delikatną przerwę, wziął głęboki oddech i kontynuował swój wywód. - Zebraliśmy się niedaleko jakiegoś totemu, który przedstawiał nieznanego mi Twi'leka, wykonany z jakiegoś tutejszego drzewa. Zgodnie z moim wcześniejszym rozkazem podzieliłem oddział na dwa zespoły - trzech ludzi poszło na lewą stronę wioski, ja z jednym na prawą. Gdy przeczesywaliśmy zabudowania wydawało się, jakby tubylcy pozabierali wszystko co mogli i wynieśli się stamtąd. Wreszcie doszliśmy na skraj wioski, tam dostrzegliśmy jakąś prymitywną konstrukcje, rurki z wydrążonym środkiem nie zdążyłem sprawdzić co to dokładnie bo dostałem informację przez komunikator wiadomość, że drugi zespół znalazł ciało Twi'leka. - Serith zrobił na chwilę przerwę w swojej opowieści, oficer był zamyślony, dopiero teraz przeniósł wzrok na Tallava słysząc ostatnie zdanie. - Ciało było dziwne... Głowonogi miał poskręcane, leżały przy ciele. Ręce rozłożone prawie na wznak. Gdyby nie ta nienaturalna pozycja i brak oddechu to można było by uznać, że śpi. No, ale dalej nie wiem dlaczego, ale kazałem związać temu Twi'lekowi ręce i nogi, jakoś tak mi przeczucie podpowiadało. Moi dwaj ludzie się tym zajęli, zaś ja z pozostałą dwójką skierowałem się do tej prymitywnej konstrukcji. Jeden z moich żołnierzy zna się na takim czymś i szybko wyjaśnił mi, że te rurki wydają jakiś niesłyszalny dla nas dźwięk, w między czasie wezwałem kanonierkę, by po nas przyleciała. Gdy pojazd przelatywał nad nami usłyszałem tylko głos Rexa, który ostrzegł nas, że zbliża się do nas stado Lyleków. Zaczęliśmy się wycofywać, ale za chwilę usłyszałem i zobaczyłem je... - mężczyzna ponownie zrobił na chwilę przerwę, ponownie przed jego oczyma pojawił się widok pędzących bestii w jego stronę i ten dźwięk ich odnóży i szczęk... - Horda tych potworów biegnąca i niszcząca wszystko na swojej drodze, przyśpieszyliśmy, a gdy obejrzałem się za siebie Lyleki zatrzymały się na granicy wioski, niedaleko tych rurek. Gdy wiatr mocniej zawiał po prostu uciekły w popłochu. Doszedłem do wniosku, że ta konstrukcja wydawała jakiś dźwięk na ich częstotliwości, który na początku kazał im się zatrzymać, a potem ich przestraszył. Wyjaśniało by to dlaczego tubylcy mogli tam spokojnie żyć. Wcześniej moi ludzie załadowali ciało do kanonierki i odlecieliśmy stamtąd. - Serith wypuścił z siebie sporą ilość powietrza, dając sobie chwile wytchnienia. Był zdenerwowany, w tej chwili uświadamiał sobie czy czegoś nie pominął, wydawało mu się, że wszystko powiedział.
- Co było potem? - powtórzył pytanie. - Potem wróciliśmy do bazy, swój oddział zwolniłem i pozwoliłem iść im odpocząć, w między czasie dwójka żołnierzy zabrała to ciało na badania. Ja sam udałem się do Kapitana Broona i zdałem raport, który jak wiem pan czytał. - jego wzrok skierował się na oficera. Kolejne pytanie było dosyć dziwne, tak naprawdę nie spodziewał się go, ale zgodnie z życzeniem członka służb bezpieczeństwa musiał odpowiedzieć na nie. - Moi żołnierze zachowywali się normalnie, tak jak zwykle, żadne z nich nie zachowywał się dziwnie. Znam ich już, chyba dziewięć lat rozpoznałbym jakieś inne zachowanie. - odpowiedział mu zgodnie z prawdę Serith.
- W którą stronę ciało było ułożone? - mężczyzna wypuścił powietrze patrząc się na stół, nie zwracał na to uwagi. Widać było, że delikatnie wzrósł u niego poziom stresu z powodu, że nie mógł udzielić pełnej odpowiedzi. - Nie zwracałem uwagi, wiem że leżało na ziemi po drugiej stronie wioski. Tak jak panu wcześniej powiedziałem miało powykręcane głowonogi przy ciele, ręce rozłożone prawie na wznak, nienaturalna pozycja.
Jak wcześniejsze pytanie go, aż tak nie dziwiły, poza pytaniem o potencjalne dziwne zachowanie swoich żołnierzy to to wpędziło go w konsternację. Całkowicie różniło się od poprzednich, które jakoś można było podpiąć pod tą całą aferę z tym ciałem, a to... Nie mógł pominąć tego pytania, więc kontynuował. - Mój oddział? Służę z nimi od początku, około dziesięciu lat. Wykształciły się między nami więzi przyjacielskie, braterskie dzięki czemu jesteśmy bardzo dobrze zgrani i lepiej współpracujemy ze sobą. To są najlepsi ludzie z jakimi służyłem, chciałbym... Chcę z nimi być do końca... - wyraźnie zaakcentował ostatnie zdanie. Przed jego oczami pojawiły się obrazy z wielu misji Ord Martell, Mon Calmari, Chandrilla i wiele innych. Starcia z piratami, przez które nabawił się blizn. Momenty gdy razem odpoczywali... Wyrwał się nagle z tych wspomnień i obrócił głowę do oficera.
- Czy jeszcze pan coś ode mnie oczekuje, sir? - zapytał go sierżant, czekając na jego reakcje, przez całą rozmowę starał się nie spuszczać z niego oka i teraz też nie zamierzał.

[Mistrz Gry]

- Nie. Nie, nie, nie. Tyle wystarczy- oficer powiedział to jakby trochę do siebie, po czym spojrzał jeszcze raz na Tallava- To tyle, możecie odejść.
Oficer pokiwał głową, gdy Serith skończył. Wcześniej słuchał każdego jego słowa i cały czas wpatrywał się wprost w niego, niemal wwiercając się w niego wzrokiem.
Kiedy odwrócił się i chciał już odejść, jeszcze raz usłyszał za sobą głos oficera.
- A i sierżancie. Ta wioska będzie sprawdzana. Trzymajcie się od niej z daleka, nie węszcie tam. Czy to jasne? Poza tym możecie odejść i dalej szukać tego tam swojego statku.
Serith wyszedł, zostawiając nieprzyjemny pokój przesłuchań za sobą. Dopiero teraz odetchnął z ulgą. Wszystko potoczyło się znacznie lepiej, niż początkowo wyglądało. Być może odpowiedzi, jakich udzielili, nie wzbudziły podejrzliwości oficera. Być może nie będą mieli już z nim nawet bliżej do czynienia.
Kiedy wyszedł, reszta drużyny już na niego czekała, ale poza nimi, czekał też na niego kapitan wraz z dwoma innymi żołnierzami.
- Skoro wyszliście stamtąd o własnych siłach, ufam, że przesłuchania poszły po waszej myśli - powiedział zastępca dowódcy - W takim razie wracacie do służby. Tallav, za godzinę wylatujecie na kolejny patrol i znajdźcie mi ten cholerny statek. To szeregowi Drum i Halton. Ludzie, o których prosiłeś. Wtajemnicz ich w to, co już wiecie i lećcie. Jutro dołączy do was jeszcze taki jeden osiłek, Trec Salan. Teraz ja idę jeszcze raz porozmawiać o tym waszym twi'leku. Znaczy się, już nie waszym.
Ostatnie zdanie wyjaśniło dość zwięzłą wypowiedź kapitana i miejsce spotkania z nowymi członkami oddziału. Wsparcie było mniejsze, niż Tallav by chciał, ale wiedział, że dostał więcej, niż niejeden sierżant na Ryloth mógł liczyć i powinien być wdzięczny za chociaż tą dwójkę ludzi. Teraz spoglądali na niego wzrokiem ukrytym pod hełmami i wyczekiwali rozkazów nowego dowódcy.

[Serith Tallav]

Odprowadził Kapitana Broona wzrokiem do pokoju, z którego nie dawno wyszedł. Obrócił głowę w stronę swojego zespołu, a swój wzrok skupił na dwóch nowych członkach jego oddziału - Drumie i Haltonie. Dwaj nowi ludzie nie było to zbyt wielu patrząc na pryzmat, że drużyny na innych planetach posiadały pełne stany osobowe, no ale tutaj na Ryloth trudno jest o jakiekolwiek wsparcie, to że dostał jakąkolwiek pomoc już stanowi o tym, że sprawa jest ważna i pilna.
- No cóż.. - zaczął powoli i niemrawo. - Witam was w zespole, rozumiem że zapoznaliście się z resztą? - pytanie było retoryczne, nie oczekiwał od nich odpowiedzi. - To tak, żeby formalności stało się zadość - Serith Tallav - przedstawił się im i podał każdemu z nich rękę. - Moim zastępcą jest Elayne, więc jakby gdyby mnie nie było w pobliżu to macie się jej słuchać. Dobra przechodząc do meritum. Parę tygodni temu nasze skanery złapały sygnał jakiegoś statku, niestety nie udało się go przechwycić. Naszym celem jest znalezienie go i jego załogi. Póki co sprawdziliśmy już około jedną czwartą, może jedną trzecia wyznaczonego nam obszaru, na razie nic nie znaleźliśmy... Pomijając tą sprawę... - zerknął na drzwi za siebie, przy których nadal stali dwaj żołnierze z obstawy oficera.
Serith ponownie obrócił głowę w stronę swojego oddziału. - Więc.. - spojrzał na chronometr zawieszony nad przejściem do kolejnej części korytarza. - Do odlotu mamy jeszcze pięćdziesiąt minut, macie czas dla siebie zjedzcie coś, odpocznijcie o wyznaczonej porze widzę was przy lądowisku. Odmaszerować. - Tallav zerknął jak wszyscy, praktycznie w jednym momencie stanęli na baczność i chóralnie odpowiedzieli "Tak jest". Zaczęli rozchodzić się do w różne strony. Elayne zaczekała chwilę na sierżanta po czym razem udali się w stronę swoich pokoi. Serith czuł się dobrze w jej obecności, na pewno był jej bardzo wdzięczny, że wczoraj, przy dosyć trudnej sytuacji potrafiła go uspokoić. Mężczyzna szedł obok niej, gdy już byli blisko swoich kwater objął ją jedną ręką i obrócił głowę w jej stronę.
- Dziękuje, że mnie wczoraj uspokoiłaś. - zaraz po tym dał jej buziaka w policzek. Stanął przed wejściem od jego pokoju, nacisnął przycisk odpowiedzialny za otwarcie drzwi, jeszcze na chwilę obrócił się w stronę Elayne, ta jeszcze stała na korytarzu jakby analizując to co się stało. Sierżant uśmiechnął się do niej lekko po czym wszedł do pokoju.

***

Serith wychodząc z budynku poprawił swój naramiennik na białym pancerzu. Czekał go kolejny dzień patrolu, powoli w jakiś sposób przyzwyczajał się do tego miejsca. Już nie miał w sobie tego okropnego uczucia, które towarzyszyło mu przy pierwszym lądowaniu na Ryloth, ale nadal nie był zadowolony z faktu, że musi tutaj służyć. Ostatnie wydarzenia tylko pogłębiały jego niechęć do tego miejsca - fauna, która chce ich zabić przy każdej możliwej okazji, sprawa z Twi'lekiem, brak ludzi i małe zaopatrzenie żadnego żołnierza te rzeczy nie napawały optymizmem. Jednego z czego się cieszył to to, że wreszcie wyznał swoje uczucia wobec Elayne z wzajemnością.
Powolnym krokiem kierował się ku płycie lotniska, na którym stała kanonierka Rexa, a obok niej oddział Tallava. Swój karabin miał przewieszony przez prawe ramię, pod tym samym ramieniem trzymał swój hełm. Szturmowcy widząc dowódce od razu stanęli na baczność. Serith spojrzał na nich i przystanął.
- Rex otwieraj! Wchodzić i zajmować miejsca! - wydał rozkaz po czym zaczął obserwować jak jego ludzie stają przed wejściem do kanonierki. W między czasie pilot odpalił silnik, a reszta zespołu zaczęła wchodzić do pojazdu. Gdy na samym końcu miała wejść Elayne sierżant kiwnięciem palca poprosił, aby podeszła do niego.
- O co ch... - kobieta nie zdążyła dokończyć zdania, gdy Tallav przyciągnął ją do siebie i od razu namiętnie pocałował. Zaraz po tym otworzył oczy i uśmiechnął się do niej. Elayne kilkukrotnie zamrugała, jakby ją na chwile zamroczyło ostatecznie odwzajemniając uśmiech do mężczyzny. - Wskakuj - dodał sierżant. Wszedł zaraz za swoją zastępczynią, tuż za nim drzwi od kanonierki zamknęły się. Zasiadł na swoim miejscu. - Startuj - rzucił do Rexa wklepując parę rzeczy do konsoli i odpalając skaner. Po chwili poczuł charakterystyczne uczucie towarzyszące startowi pojazdu.

[Mistrz Gry]

Kolejny dzień patrolu się rozpoczął, ale mieli jeszcze chwilę na wytchnienie po porannych wydarzeniach i chwilę spokoju dla siebie, dla oddziału. Kiedy Tallav wraz ze swoimi ludźmi siedział w kanonierce, świat poniżej przez chwile zdawał się mniej groźny. ich myśli mogły na powrót skupić się na nich samym, na kumplach z oddziału. Właśnie. oddział. Powiększył się o kolejne trzy osoby. Trzej młodzi szturmowcy siedzieli na swoich miejscach w kabinie i rozglądali się po twarzach towarzyszy Seritha. Jeden z nich, potężnie zbudowany mięśniak, dołączył do nich rano, tuż przed wylotem na patrol. Widać, że byli jeszcze stremowani i nie czuli się pewnie. Wynikało to zapewne z faktu, że byli bardzo młodzi. Na oko żaden z nich nie skończył jeszcze 20 lat. Krótko przystrzyżony żołnierz, siedzący na miejscu najbliżej Tallava, był barczysty, silny i po minie niezbyt inteligentny, ale za to jego postura była naprawdę imponująca. Przytargał ze sobą działko obrotowe Z-7, co znacząco stanowiło wzmocnienie siły ognia ich oddziału.
- Trec Salan - przedstawił się, kiedy ktoś inny z oddziału go zagadał - po prostu lubię to, co robię. Już walczyłem.
Była to dobra wiadomość, bowiem pozostała dwójka nowoprzybyłych wyglądała jak świeżo wypuszczone z akademii żółtocioby. Ciemny blondyn miał minę tylko odrobinę mniej strachliwą od jego kolegi o dość długich włosach jak na żołnierza, sięgających do ramion. Obydwaj z twarzy wyglądali bardzo młodo, nawet młodziej niż się Tallavowi z początku wydawało i mógłby założyć się o swój żołd, że żaden z nich nie widział jeszcze poważnej walki. Obaj też nie wyróżniali się niczym szczególnym, także pod względem postury, siły czy zwinności.
- Ej, a tak w ogóle za co tu trafiliście. Wszyscy jakoś za młodzi jesteście żeby was tu od razu za nic zesłali, na takie zadupie - odezwał się do nowych Annor.
- Ja żem był na Rodii - odezwał się Trec - wysłali nas na misje do dżungli, zawaliliśmy i mnie tu zesłali.
Jego odpowiedź była krótka i rzeczowa. Mimo tego, można się było domyśleć, że nie jest to cała prawda. Albo taki mało rozgarnięty jegomość o niej nie wiedział albo nie chciał powiedzieć, co dokładnie stało się na tamtej misji.
- U nas jest trochę inaczej -odezwał się jeden z pozostałej dwójki nowych - Halton i ja służyliśmy na Naboo w jednej z naziemnych baz. Zaraz po skończeniu akademii, ledwo miesiąc temu nas tam przydzielili i myśleliśmy, ze trafiła się nam niezła fucha, bo w sumie to bezpieczny świat. Były jakieś zamachy tam, ale w sumie ich nawet nie doczekaliśmy... - zwiesił głos.
- Zanim się zaczęły już nas w areszcie zamknęli. Na jednej warcie weszliśmy w zamkniętą strefę. Jacyś jajogłowi coś tam badają i tylko wybrani mogą tam włazić. Weszliśmy przez przypadek, serio, ale tamci nie chcieli słuchać. Zesłali nas tutaj i to ponoć było to lepsze dla nas rozwiązanie wyproszone przez dowódcę...
- Kicha. teraz jedziemy na jednym wózku. Jestem Annor - podał im wszystkim rękę na uściskanie - to jest Lucius, Naya, Rex - przedstawiał kolejno pozostałych - Elayne i sierżanta już kojarzycie.
- Zobaczycie, długo nie minie i z tego wyjdziemy - dodała Elayne.
W tym czasie dolecieli już nad rejon, który dzisiejszego dnia został im wyznaczony przez kapitana do zbadania. Niestety nie był on dostatecznie daleko od terenu, na którym znaleźli wioskę, ale też nie był jednak aż tak blisko. Na pewno omijali strefę zarezerwowana teraz dla oficera z Coruscant. Tallav spojrzał na skaner, który ustawiony już przez niego wcześniej rozpoczął poszukiwanie ich celu.
- Słuchajcie - zaczął Tallav. W tym jednak momencie Rex ponownie zwrócił jego uwagę na urządzenie skanujące.
- Sir! Chyba coś mamy!
Była to chyba pierwsza dobra wiadomość od początku dnia. W końcu coś znaleźli. rex obrał kurs na wskazane miejsce, ale nie musiał podlatywać dokładnie w punkt, by wiedzieli, że znaleźli to, czego szukali. Czuli to. Rex podleciał nad mała polankę, która wyrwą wycinała się spośród niekończącej się linii drzew. Stał na niej lekki frachtowiec typu XF. Z góry wydawał się nienaruszony, ale nie widzieli zbytnio szczegółów. Wszechobecna roślinność już zaczęła się o niego upominać, dach pokrywała w kilku miejscach lekka warstwa jakiegoś zielonego mchu. Wydawał się pusty. Skanowanie także nie wykazało żadnych większych form życia.
- No to znaleźliśmy go, sierżancie - skwitował Rex.

[Serith Tallav]

Był tam, cholerny wrak, którego szukali od kilku dni. Wreszcie Serith go zobaczył wydawał się, że nie jest jakoś specjalnie naruszony, ale z tej odległości nie mógł zobaczyć szczegółów. Szybko rozpoznał, że ma do czynienia z lekkim frachtowcem z serii XF, mogło to oznaczać, że napotkali przemytników, a przynajmniej taka pierwsza myśl przeszła przez głowę Tallava. Jednak nadal byli dosyć blisko opuszczonej wioski i możliwe, że ten statek oraz jego załoga miała coś wspólnego z tubylcami i ich nagłym zniknięciem.
Sierżant jeszcze chwilę wpatrywał się w obraz za oknem, zastanawiając się jak teraz postąpić. Obrócił głowę w stronę reszty załogi, która w ciszy patrzyła na Tallava.
- Musimy zabezpieczyć i sprawdzić wrak. Rex! - powiedział to obracając się do pilota. - Wyląduj na tej polance koło tego statku. - Serith wstał ze swojego miejsca i popatrzył na każdego swojego żołnierza z osobna, widział wzrastając ekscytacje w ich oczach, ale także nutkę strachu przed niewiadomym zwłaszcza u nowych członków oddziału.
- Dzielimy się na dwie drużyny. Pierwszą dowodzę ja, razem ze mną jest Annor, Naya i Halton. - mówiąc to kierował na każdego z nich swój wzrok. - Reszta stanowi drugi zespół, Elayne dowodzisz. - obrócił się na chwilę w jej kierunku. - Rex latasz gdzieś w okolicy, obserwujesz teren w okół nas i w razie czego nas powiadamiasz. Przekaż kapitanowi, że znaleźliśmy statek. - sierżant zrobił chwilę przerwy po czym kontynuował swój ciąg rozkazów.
- Ja wraz z pierwszą drużyną sprawdzimy wrak, druga zabezpiecza teren w okół tego statku, w razie czego przychodzi nam z pomocą. Czy to jasne?! - ostatnią część zdania powiedział głośniej, tak aby każdy słyszał. Po standardowym potwierdzeniu zrozumienia rozkazów, wrócił po broń i hełm, który miał na swoim siedzeniu. Do jednej ręki wziął karabin, a drugiej swój kask. Podszedł w stronę drzwi powoli przygotowując się do lądowania. Zerknął na dwóch nowych żołnierzy, którzy właśnie się zbierali. Pamiętał to jeszcze jego pierwsza prawdziwa misja... Mon Calmari, mało brakowało, a jego kariera skończyła by się przedwczesną śmiercią, gdyby nie wyciągnął go Annor. Jeszcze raz na nich spojrzał.
- Nie możecie pozwolić, aby emocje przejęły nad wami kontrolę, musicie nad nimi panować, słuchajcie rozkazów i będzie dobrze. - powiedział to do nich zaczesując włosy do tyłu, przed samym założeniem hełmu uśmiechnął się do nich kącikiem ust. - Rex ląduj! - wydał rozkaz łapiąc się za uchwyt. Poczuł nagłe poderwanie kanonierki do lotu oraz to jak stopniowo schodzili w dół, aż w pewnym momencie pojazd się zatrzymał. Przejście otworzyło się...
Sierżant wypadł jako pierwszy odbiegając parę metrów od maszyny, kucnął i zaczął rozglądać się po okolicy, czekał aż reszta jego oddziału wyjdzie i ustawi się w obronie okrężnej - typowym szyku zaraz po wylądowaniu. Po kilku, może kilkunastu sekundach cały zespół był ustawiony w okół kanonierki, która właśnie poderwała się do góry i zniknęła za ścianą drzew, jeszcze przez chwile było ją słychać w oddali, aż jej dźwięk zastąpił odgłosami dżungli. Słychać było podmuchy wiatru, szelest liści oraz latające insekty, które w mig znalazły się obok Szturmowców. Serith przykucnięty podbiegł do Elayne.
- Zabezpiecz teren w okół wraku i w razie czego nas wspomóż. - wydał jej rozkaz. Kobieta nie mogła widzieć twarzy Seritha, ale wiedziała co chce jej przekazać - "nie ryzykuj, nie może nic Ci się stać.". Tallav obrócił się z siebie widząc wrak, schylony podbiegł w środek utworzonego okręgu przez żołnierzy. - Drużyna pierwsza do mnie, linia na prawo ode mnie, metr, dwa odstępu, podchodzimy! - wydał polecenie po czym po krótkiej chwili po jego prawej znalazło się trzech szturmowców. Podniósł się i zaczął wolnym krokiem podchodzi w stronę statku. Cały zespół szedł równym krokiem z bronią przygotowaną do użycia. O frachtowiec rzeczywiście upominała się już natura, widać było jak zaczyna go porastać tutejsza roślinność. Podeszli w pobliże opuszczonej rampy do ładowni. Pierwszy zespół zatrzymał się przed wejściem do statku, póki co Serith niczego nie dostrzegał czuł wzrastające w nim napięcie, ale starał się zapanować nad emocjami, wziął głęboki oddech i obrócił głowę w prawo.
- Wchodzimy dwójkami, ja i Annor pierwsi potem Naya i Halton. - ponownie zwrócił wzrok na rampę prowadzącą do frachtowca, po około pół minuty podniósł się. - Ruszamy! - wydał rozkaz i ruszył do przodu, reszta ludzi szybko sformowała szyk wskazany im przez Seritha. Tallav wraz ze swoim towarzyszem ruszyli do wnętrza wraku, oboje z wcelowaną bronią weszli na rampę...

[Mistrz Gry]

Rampa statku otwierała się z cichym sykiem. Chwile oczekiwania, które w tym nieprzyjaznym środowisku zdawały się niemiłosiernie przedłużać, urozmaicały jedynie odgłosy otaczającej ich dżungli. W końcu statek stanął przed nimi otworem. Po kolei weszli na rampę, osłaniając się milimetr po milimetrze. W tym samym czasie druga grupa meldowała Tallavowi, że wszystko jest w porządku i rozpoczynała przeczesywanie brzegów polany.
Frachtowiec wydawał się pusty. Po wejściu do części załadunkowej za rampą, zaczęli rozglądać się po wszystkich pomieszczeniach. Ładownia. Mesa. Kajuty. Ambulatorium. Maszynownia. Kokpit. Wszędzie było pusto i ani żywego ducha, poza dwoma małymi szczurowatymi stworzonkami, które jakimś cudem się tu wślizgnęły i zadomowiły w ładowni. Tallav rozkazał rozejrzeć się po statku. W ładowni znajdowało się trochę sprzętu: do napraw, amunicji, dwa zapasowe karabiny i pistolet. Było tam też kiedyś sporo jedzenia, ale w większości zdążyło się ono zepsuć, rozgryzione przez zwierzaki. Poza tym liny, świetlówki, dłuta, łom, kilof energetyczny, ale też puste skrzynie wyłożone gąbkami i kilka pustych hermetycznych skrzyneczek. Kajuty były puste, pozbawione osobistych rzeczy, jakby ktoś, kto przyleciał tym statkiem liczył na to, że może go stracić. Z jednym małym wyjątkiem. W jednym z pomieszczeń, na szafce przy łóżku stało holozdjęcie, na którym widniała piątka istot: trójka ludzi - kobieta i dwóch mężczyzn, togrutanin i twi'lekanka. W ambulatorium nadal pozostawał zapas leków. Tallav dołączył do Nayi, próbującej zdziałać coś z komputerem w kokpicie. Nie była co prawda informatykiem, ale z całego oddziału miała największe pojęcie o systemach komputerowych i to zwykle jej przypadało wygrzebywanie z nich informacji.
- Coś mi się tu nie podoba, sir. Rampa statku powinna być zabezpieczona kodami. Nikt nie zostawiłby statku od tak, żeby pierwszy lepszy tubylec mógł go otworzyć i rozkraść. Komputer też jest słabo chroniony, udało mi się dotrzeć do współrzędnych, z których przyleciał ten frachtowiec. Z Taris. Dokładnie 26 dni temu. I jest to ostatni zapis w komputerze. Statek jest też zarejestrowany na nazwisko Kate Winsloth.
W tym momencie w komunikatorze sierżanta odezwał się głos Elayne.
- Sir, znaleźliśmy coś. Na skraju polany, wśród drzew leży magazynek do karabinu i widać wydeptaną ścieżkę. Jakby ktoś tu szedł najpóźniej kilka dni temu.

[Serith Tallav]

Tallav obrócił się w stronę Nayi zaraz po komunikacie od drugiej drużyny. Jego towarzyszka miała rację, nikt normalny nie zostawił by rampy bez odpowiednich zabezpieczeń, jeszcze informacją o pochodzeniu statku, te wiadomości nie napawały go optymizmem. Pojazd przebił się przez blokadę, jak ma w sobie jakiegoś zarażonego to sytuacja nie była kolorowa. Serith pochylił się nad komputerem pokładowym po czym obrócił głowę w stronę żołnierza.
- Ktoś chciał, żeby to zostało znalezione, albo wiedział, że już nie wróci na statek. - było to dla sierżanta dosyć mocno intrygujące, sprawa nieźle się komplikowała. Jeszcze chwile patrzył się na urządzenia, ale po kilkunastu sekundach wyprostował się. Stanął przed wyjściem z kokpitu.
- Jeżeli da się to wyślij dane na naszą kanonierkę, a jak nie to zgraj te dane na dysk. - Serith poszedł dalej nie czekając na odpowiedź. Mężczyzna stanął na korytarzu włączając swój komunikator. - Rex! Możliwe, że dostaniesz dane z tego wraku, wyślij je do bazy. Jeżeli się da to chce otrzymać informację o Kate Winsloth jak najszybciej. - urządzenie lekko zatrzeszczało, ale ostatecznie usłyszał "Tak jest!". Tallav skierował się do pokoju, w którym znalazł zdjęcie... Było to dosyć ciekawe, musiała to być jakaś bardzo zżyta ze sobą załoga statku, może przyjaciele, ale dlaczego nie zabrali tego ze sobą? Zaczęły napływać do niego kolejne pytania. Wszedł do pomieszczenia i wziął w ręce zdjęcie przyjrzał mu się jeszcze chwilę... Dwójka ludzi, Togrutanin, Zabrak i Twi'lekanka, najbardziej racjonalnym powodem do przylotu na tą planetę miała by Twi'lekanka, ale po co miałaby wracać? Rodzina? Niezałatwione sprawy? Zamiast odpowiedzi dostawał tylko kolejne niewiadome. Ostatecznie wziął ze sobą to holozdjęcie.
- Drużyna pierwsza zbiórka przy tych śladach. - wydał rozkaz na linii wewnętrznej, po czym wyszedł ze statku po rampie i skierował się na kraniec polany, do reszty oddziału. Stacjonował tam drugi zespół oraz jeden z żołnierzy z jego pododdziału - Annor. Serith podszedł do nich. Nie musiał pytać od razu Elayne pokazała mu gdzie leży magazynek i widoczne ślady. Mężczyzna schylił się nad porzuconym zasobnikiem na amunicje, wziął go do ręki i starał się ocenić z jakiej broni może pochodzić oraz w jakich kręgach była popularna. Zerknął na ślady, były dosyć świeże tak jak jego zastępca mówił, ktoś szedł tędy kilka dni wcześniej.
Chwile patrzył na tą wydeptaną ścieżkę, po czym wstał odpalając komunikator. - Rex mamy ślady, ktoś wszedł do dżungli czy jesteś w stanie nas osłaniać gdy tam wejdziemy? Widzisz tam jakieś wolne przestrzenie, w razie czego do ewakuacji? - sierżant posłał do niego kilka pytań, musiał wiedzieć czy może liczyć na jego pomoc, zwłaszcza po tym co usłyszał parę dni wcześniej od niego o planecie, a także to co ostatnio widział... Stado, wściekłych, krwiożerczych Lyleków, teraz nie mieliby tych prymitywnych instrumentów, które ostatnio uratowały im tyłki.
- Elayne podejdź na chwilę - odszedł parę kroków od grupy swoich żołnierzy. Od razu koło niego znalazła się dziewczyna.
- Słucham sir - rzuciła do niego gdy tylko podeszła. Serith popatrzył na oddział, do którego właśnie w tej chwili dołączyli Naya i Halton, po krótkiej chwili wrócił wzrokiem na swojego zastępce.
- Mamy dane z komputera pokładowego, statek wyleciał z Taris dwadzieścia sześć dni temu, zarejestrowany na niejaką Kate Winsloth... Przebili się przez blokadę planety. Nie podoba mi się ta sprawa, ktoś z nich może być zarażony. Masz jakieś rady? Najlogiczniej byłoby podążyć tym tropem, ale nie jestem pewien, dżungla jest niebezpieczna i ta informacja o pochodzeniu statku... Znaleźliście coś jeszcze? - Serith zachowywał spokój w głosie, ale w środku walczył z myślami. Wiedział, że te ślady to ich jedyny trop i ruszenie nimi mogłoby ich doprowadzić do kolejnych poszlak, a może i rozwiązania, ale z drugiej strony cały czas miał w głowie słowa Rexa o tej planecie, sytuacje z Lylekami i informację, że ten wrak przybył z Taris.
- Właśnie, patrz co znalazłem w jednym z pomieszczeń - w tym samym czasie Tallav podał Elayne holozdjęcie, które znalazł. - Pewnie to załoga tego statku. - patrzył na swojego zastępce, teraz czekał na jakieś informację od Rexa i pomoc od swojej dziewczyny.

[Mistrz Gry]

- Sir, nie ma szans żebym widział coś przez to poszycie. Możecie mi wskazać miejsce, w które mam strzelać, ale będzie to cholernie niecelne. Zaoram spory kawał lasu nim w coś trafię, o ile to wy nie będziecie.
Odpowiedź Rexa stanowiła pewien problem. Oznaczała bowiem wejście w las bez szybkiego wsparcia z powietrza. Także w razie kłopotów musieliby najpierw dobiec na otwartą przestrzeń, by kanonierka mogła ich zabrać.
- Serith, te ślady są świeższe niż dzień, w którym baza wykryła przylot tego statku. Albo ktoś z załogi cofnął się po coś, albo był tu ktoś inny. Ścieżka jest też bardzo niewyraźna, łatwo będzie zgubić trop. Właściwie to znalazłam ją dość przypadkiem. - Elayne już miała skończyć, gdy nagle zająknęła się, jakby o czymś zapomniała - Eee, sir - dodała.
Widać było trochę, że nie wie za bardzo, jak powinna się teraz zwracać do Seritha na służbie. W końcu był jej chłopakiem, ale też i przełożonym. Dopiero teraz zdała sobie sprawę z tej niezręcznej sytuacji. Zanim jednak Tallav zdążył coś powiedzieć, w komunikatorze rozbrzmiał głos Rexa.
- Sir, mam odpowiedź z bazy. Kapitan rozkazał dokładnie przeszukać okolicę miejsca lądowania. Nie ma w rejestrach też żadnego statku o tych numerach, który odleciałby z Taris dwadzieścia sześć dni temu. Twierdzą, że blokada była nienaruszona. - trzaski i zakłócenia przerwały na chwilę Rexowi - Powtarzam. Ta Kate była znana jako najemny pilot. Raczej bez poważnych naruszeń, ma na koncie jedynie wykroczenia. Brak znanego miejsca pobytu.

[Serith Tallav]

Podniósł nieco głowę, gdy Elayne się zająknęła, mniej więcej wiedział o co chodzi, chciał się już do niej odezwać, ale w tym samym czasie gdy już otwierał usta usłyszał w komunikatorze głos Rexa. Nie ma w rejestrze statku o takim numerze, nie z Taris, albo ktoś zmienił te dane, albo blokada planety nie chce się przyznać do tego, że ktoś im umknął. Obie sytuacje nie były dobrymi wiadomościami dla Seritha i jego drużyny jedyne co mieli to świeże ślady, i holozdjęcie. Słysząc jaki jest rozkaz z dowództwa głęboko wzdychnął.
- Dobra Rex, wypatruj w okolicy wolnych przestrzeni i melduj mi o nich, w razie czego wzywamy cię. - Tallav wyłączył linie komunikacyjną między nim, a kanonierką i obrócił się do zastępczyni.
- W rejestrze nie ma takiego statku, a Taris twierdzi, że nikt nie naruszył blokady, albo ktoś zmienił dane ze statku, albo ci z Taris nie chcą się przyznać do błędu. Ta cała Kate to najemny pilot, bez poważnych naruszeń prawa. - mężczyzna zrobił chwilę przerwy. - Kapitan chce, żebyśmy przeszukali okolice. Nie mamy wyboru idziemy śladami. - Stanął bokiem do niej patrząc na drużynę czekającą na kolejne polecenia. - Nie ryzykuj, nie może ci się coś stać! - powiedział to obracając głowę do niej. Hełm skutecznie pozbawił głosu wszelakich emocji, ale doskonale mogła wiedzieć, że Serith się o nią martwi. Szybko dołączyli do oddziału.
- Mamy rozkaz od dowództwa, żeby sprawdzić okolicę, będziemy musieli pójść tymi śladami. - dał chwile całej drużynie, aby przyswoili sobie to co właśnie powiedział. - Pierwsza drużyna prowadzi, druga za nią. Idę na szpicy. - wziął na siebie ciężar pójścia jako pierwszy, zawsze niosło to ze sobą większe ryzyko niż siedzenie w środku formacji, ale chciał dać przykład reszcie. Z resztą lepiej patrzy się na dowódce, który idzie pierwszy ze swoimi ludźmi niż ten, który trzyma się z tyłu.
- Trek ty z tą armatą idziesz za Elayne, będziesz ważnym elementem w czasie potencjalnej walki. - Serith ustawił się na czele linii, reszta tuż za nim, w odstępach metr, pół metra. Zastosowanie szerszej formacji mogło z powodować, że zgubią się w dżungli, albo że to ustawienie nie będzie w pełni optymalne na takie ukształtowanie terenu, co prawda rozciągał cały zespół, ale w tej chwili wydawało mu się, że jest to słuszna decyzja.
- Dokładnie się rozglądać i wsłuchiwać, meldować o wszystkim co wygląda na podejrzane. - dopowiedział po chwili Tallav, nie chciał dać się zaskoczyć. Gdy już wszyscy ustawili się sierżant ruszył jako pierwszy za nim poszła reszta. Szedł obok śladów rozglądając i przysłuchując się okolicy. W okół można było słyszeć szelest liści oraz latające insekty, co jakiś czas jakiś głośniejszy odgłos, który odbijał się echem pośród drzew. Broń trzymał gotową do użycia, co jakiś czas zerkał na ślady, aby nie zgubić tropu...

[Mistrz Gry]

I jednak ten trop zgubił. A może jednak nie? Wydawało mu się, że trop po prostu nagle się skończył. Przez kilkadziesiąt metrów szli ścieżką, wydeptaną dość solidnie, jakby specjalnie jeszcze niedawno przez kogoś. Po drodze co chwila nawet on zauważał jakąś połamaną gałązkę, jakieś rysy na korze drzewa. I nagle w jednym miejscu wszystko się urwało. Jakby to, czego szukali w jednej chwili wyparowało. A może jednak nie? Tallav przystanął i rozejrzał się po leśnym poszyciu. Wgniecenia w trwopodobnych roślinach urywały się nagle, kora na drzewie obok wydawała się podejrzanie... Tallav poderwał szybko głowę do góry i odsunął się w bok, jak najdalej od drzewa. Spojrzał w górę, w leśna gęstwinę i... nic. Nikogo nie było także w wyższych partiach roślinności.
- Rozejrzeć się po okolicy, ale nie odchodzić dalej niż na trzy do czterech metrów!
Ludzie z jego oddziału zaczęli się rozglądać, sprawdzając dosłownie każdy listek i krzaczek. Serith zaczął badać także swój kawałek lasu. W pewnym momencie odniósł wrażenie, że ktoś go obserwuje. Rozejrzał się czujnie dookoła, jednak poza swoimi ludźmi, nie zauważył żadnej obecności i żadnego ruchu. Mimo to miał świadomość, że ktoś jest tutaj w okolicy. Nagle w głowie zakręciło mu się i przez chwilę miał wrażenie jakby coś, ktoś przyglądał mu się z bliska, jakby obracał sobie go w dłoniach z zainteresowaniem i patrzył na każdy jego fragment. Na granicy pola widzenia dostrzegł jakiś ruch, który od razu zaczął kierować się w bok, a potem zniknął za którymś z kolei drzewem.
- Sir! Wydaje mi się, że nic tu nie ma. - głos Annora przebił się przez tą dziwną świadomość czegoś "obcego", po chwili wydawał się już coraz wyraźniejszy.

[Serith Tallav]

Serith wydał rozkaz widział jak cały oddział posłusznie wykonuje jego polecenie. Każdy przeszedł parę kroków i badał najmniejszy liść, najmniejszą gałązkę jaką spotkał na drodze, tak aby znaleźć ślady.
Nagle Tallav poczuł czyiś wzrok na sobie, szybko obrócił się w bok, potem w kolejny, i za siebie - nie dostrzegł nikogo, widział tylko swoich ludzi. Ponownie spojrzał na wprost, nie widział nikogo, ale czuł, czuł obecność kogoś w okolicy. W pewnym momencie poczuł się słaby, zawróciło mu się w głowie, jedną ręką złapał się za miejsce na hełmie, za którymi miał czoło, zrobiło mu się cieplej.
Miał dziwne wrażenie, jakby ktoś stał przy nim blisko i przyglądał mu się, jakby obracał nim jak jakąś zabawką dla dzieci, lalką i z wielkim zainteresowaniem spoglądał na każdy jej fragment, czuł się jak szmaciana pacynka w rękach... Właśnie czego, albo raczej kogo. Nadal czuł się osłabiony, ale dostrzegł... Dostrzegł na granicy wzroku jakiś ruch, jakąś istotę chowająca się za drzewem, za którym jakby znikła. To wszystko nie było normalne, żadna roślina, żadna osoba nie miała takich możliwości, a przynajmniej nie takie, które Serith znał... Nasuwała mu się teraz pewna myśl, którą chciał uniknąć za wszelaką cenę...
Usłyszał głos Annora, który jakby przedzierał się przez to coś co uderzyło Tallava, z każdym słowem to dziwne uczucie w jego głowię mijało. Obrócił się w stronę swoich żołnierzy, którzy patrzyli na niego, on jakby zatopił się w swoich myślach. Nie chciał w to uwierzyć, ale ten oficer z wydziału wewnętrznego, teraz ten nagły atak w myślach na niego... Mocowładny, to teraz nasuwało mu się do głowy...
- Sir! Sir! Wszystko w porządku!? - wyrwał go z marazmu Annor, sierżant otrząsnął się i spojrzał jeszcze raz na swojego żołnierza, a zarazem przyjaciela.
- Nie, ktoś tu jest, czuje to. Widziałem ruch przy drzewach! - odpowiedział z wielkim przekonaniem w swoim głosie, nie mogło mu się wydawać, przed chwilą widział jak coś zniknęło za drzewami, coś co może być kluczem do ostatnich wydarzeń. Szybko odpalił w hełmie linie komunikacyjną z kanonierką.
- Rex! Szybko przeskanuj teren czy ktoś jest koło nas! Migiem! I wypatruj polan do ewakuacji w razie czego! Skanuj! - wypowiedział to szybko Tallav, po chwili otrzymał potwierdzenie od swojego pilota.
- Za mną! Dokładnie się rozglądać i osłaniać! - wydał rozkaz po czym ruszył z oddziałem w stronę drzew, za którymi zniknęła tajemnicza postać. Broń trzymał w pogotowiu, gotową do użycia, czuł jak serce bije mu coraz mocniej, jak coraz więcej adrenaliny dostaje się do krwiobiegu, był pobudzony jak nigdy gotowy na to co ma nadejść...

[Mistrz Gry]

- Sir, skaner niczego nie wykrywa poza waszymi nadajnikami. Będę unosił się w pobliżu niedaleko was! - głos Rexa zabrzmiał we wnętrzu jego hełmu.
Szli ostrożnie w kierunku wskazanym przez Tallava. Reszta oddziału, tak jak on, czujnie rozgładała się na boki, wypatrując ruchu i wszelkich oznak niebezpieczeństwa. Mrok panujący w lesie, gdzie światło słońca albo było przesłaniane listowiem, albo igrało z nimi pojedynczymi promieniami tańcząc na każdej powierzchni, nie ułatwiał im zadania. Przeszli spory kawałek, może nawet standardowy kilometr, gdy Tallav w końcu się zatrzymał. Nie widzieli nikogo ani niczego. Podeszła do niego Elayne.
- Nic nie widzieliśmy. Jesteś pewny, że to nie było zwierze?
W tym samym niemal momencie jeden z nowych członków oddziału, Halton, wskazał coś palcem po prawej i krzyknął ostrzegawczo.
- Ruch! Tam! Między drzewami!
Jak na komendę rzucili się w tamtym kierunku, ponownie wypatrując zagrożenia wśród drzew. Jednak i tym razem nie mogli nikogo dostrzec, a Rex twierdził, że na skanerze ma tylko ich drużynę. W końcu Serith wydał rozkaz by się zatrzymali.
- Dziwne, byłem pewny, że...
Nie dokonczył zdania. Spojrzał w górę i tam na jednej z gałęzi zobaczył rozkładające się ciało. Nie było już pierwszej świeżości, ale z tej odległości rozpoznał jeszcze, że trup był togrutaninem. Leżał na gałęzi oparty o pień, wpatrując się pustymi oczodołami w las przed sobą.

[Serith Tallav]

Rzucali się to w lewo to w prawo, jak jakieś zwierzę, w pewnym momencie Serith dał rozkaz do zatrzymania się. Nie miał zamiaru już dłużej bawić się w gierki tego czegoś, być pociąganym za nos we wszystkie strony. Był mocno pobudzony, ktoś jakby obserwował ich, patrzył na zachowanie żołnierzy, dodatkowo brak kogokolwiek na skanerze prócz ich potęgował uczucie jakiejś bezradności, niepewności.
Rozglądnął się w lewo i prawo nic nie widział, już zaczął wątpić czy aby, na pewno widział jakiś ruch między drzewami. Zaczął mówić, ale w tym samym czasie spojrzał w górę... Zobaczył leżącego na gałęzi Torgutanina, który był oparty o pień, już z tej odległości mógł dostrzec, że ciało leży już od pewnego czasu bo zaczęło się rozkładać. Od razu przypomniał sobie holozdjęcie... Jednym z uwiecznionych postaci był właśnie Torgutanin. Ktoś na nich polował? Dlaczego miałby ich zabijać? Kolejne niewygodne pytania nasuwały mu się do głowy.
- Za mną! - wycedził przez zęby kolejny rozkaz, jakby ktoś teraz zdjął z niego hełm mu zobaczyć jego skupienie i narastającą złość na tą sytuację, ktoś się z nimi bawił, a on nie wiedział kto i dlaczego, nie lubił być w takim położeniu. W zwartej formacji ruszył w stronę Torgutanina. Po paru chwilach już stali koło niego.
- Obrona okrężna! Annor, Naya przeszukać ciało i sprawdzić czy ma jakieś widoczne rany! - wypowiedział to do komunikatora, chciał jak najbardziej ograniczyć kontakt poza nim, nie miał pewności czy to coś co tu się kręci nie podsłuchuje ich. - Nie podoba mi się to - dodał jakby do siebie, ale najbliżej stojący go ludzie mogli to spokojnie usłyszeć. Każdy z żołnierzy zajął swoją pozycję, obserwowali każdy azymut, nie było możliwości, aby coś umknęło ich uwadze.
- Stanąć w odstępach metra, półtora rozejrzyjcie się, może wpadniecie na jakiś trop! Pod żadnym pozorem nie odchodzić od grupy! - wypowiedział ostatni rozkaz po czym zajął pozycję. Zerkał na swój kawałek terenu, starał się dostrzec czy coś nie leży na ziemi, jednocześnie uważnie rozglądał się po okolicy. Odkąd zobaczył ciało ponownie dostał duży zastrzyk adrenaliny, ale także czuł powoli wzrastającą niepewność i nutkę strachu spowodowaną niewiadomą. Jeżeli potwierdzi się jedna rzecz, to powoli będzie wiedział z czym ma do czynienia, ale miał głęboką nadzieje, że się myli...

[Mistrz Gry]

Kiedy Annor i Naya wspinali się na drzewo, by obejrzeć ciało, pozostała piątka stanęła wokół wielkiego pnia szukając jakichkolwiek śladów. W międzyczasie Serith rozejrzał się po swoich ludziach, szukając jakichkolwiek oznak zdenerwowania czy stresu. Po krótkiej obserwacji, wszystko u nich wydawało się w porządku, może poza Luciusem, który rozglądał się częściej i bardziej nerwowo od reszty.
- Sir! Ciało wygląda na jakiś standardowy tydzień. W tych warunkach ciężko będzie coś powiedzieć. Nie ma żadnych widocznych ran, chyba też umarł w tej pozycji. Plamy opadowe układają się tak, jakby umarł tak siedząc albo ciało ułożono tuz po śmierci. - stwierdził Annor. Naya po chwili dodała - Rysy są już dość zniekształcone, ale to chyba ten z załogi statku.
Nie było to zbyt wiele informacji, ale już coś podpowiadało. Pozostawało im dalej rozejrzeć się w okolicy drzewa, czy nie znajdą jakiegoś tropu. Po kilku minutach przeszukiwania okolicznych krzaków i zarośli, Trec odezwał się nagle swoim grubym głosem.
- Chyba żem coś znalazł. O tutaj.
kiery Tallav do niego podszedł, stanął, podobnie jak Trec, obok folii od standardowego batonika z racji żywnościowych. Niedaleko niego, trochę dalej, leżał drugi. Czy mogło być to śniadanie zaginionej grupy? Nie można było tego ustalić na pewno. W każdym razie porzucone papierki leżały na wschód od drzewa, co sugerowało dalszy kierunek marszu, jeśli dalej chcieli podążać tropem załogi.

[Serith Tallav]

Udało się znaleźć kolejny trop, ale to wszystko zdawało się dla Seritha coraz bardziej zawiłe. Ktoś zabił członka załogi, jakby coś na nich polowało? Dodatkowo czuł obecność kogoś, coś ich obserwowało, kolejny trup właściwie taki sam jak ten znaleziony poprzednio, brak jakichkolwiek widocznych powodów śmierci... Dla sierżanta oznaczało to, że bardzo prawdopodobnie jest, że ta samo zabiło Twi'leka. Tallav obrócił się i spojrzał na resztę drużyny. Głęboko odetchnął włączając linie komunikacyjną z kanonierką.
- Rex przekaż to do dowództwa, chce żeby to jeszcze dotarło do tego oficera z wydziału wewnętrznego. Znaleźliśmy trupa, jednego z członków załogi statku. Podobnie jak przy Twi'leku nie ma widocznej przyczyny śmierci, prawdopodobnie leży tu od tygodnia. - Serith nieco się wstrzymał, chwilę myślał czy dalej mówić, ale postanowił kontynuować. - Podejrzewam, że w okolicy jest mocowładny. - zrobił sobie krótką przerwę, na dobrą sprawę mógł słyszeć go każdy członek oddziału. - Czuje jak ktoś lub coś nas obserwuje, nasze skanery go nie wykrywają. Znaleźliśmy kolejny trop - porzucone opakowania po batonikach z racji żywnościowej. - spojrzał jeszcze raz na swój oddział, wiedział że to co powiedział przed chwilą, jego podejrzenia nie napawają żadnego z nich optymizmem, ale wolał, żeby usłyszeli jego podejrzenia, niż żeby nic im nie mówić.
- Powiedz, że czekam na rozkazy od nich. Czy mam podążyć tropem czy zabierać się stąd. Sytuacja jest skomplikowana, nie wiemy z czym mamy do czynienia. To tyle przekazuj. - sierżant skończył swój wywód.
- Tak jest szefie - usłyszał szybką odpowiedź od swojego pilota. Ponownie wrócił wzrokiem na oddział. Chwilę na nich patrzył, nigdy nie był w takiej sytuacji, ciężko było mu podjąć decyzję w tej sytuacji. To co się tu działo w pewien sposób napawało go strachem, działało na jego psychikę. Podniósł głowę do góry w stronę Annora i Nayi.
- Przeszukajcie go jeszcze i złaźcie. - wydał im rozkaz. - Obroną okrężna znowu! - wypowiedział to do komunikatora. Jego ludzie szybko sformowali w tym samym miejscu obronę bacznie obserwując okolicę. Tallav obrócił się w stronę swojej zastępczyni.
- Elayne do mnie! - rozejrzał się jeszcze raz w okół, ale póki co wszystko było spokojne. Jego dziewczyna podeszła do niego i oboje stanęli w środku formacji koło pnia drzewa.
- Tak sir? - kobieta od razu się odezwała. Serith stuknął w hełm, w miejsce gdzie potencjalnie jest komunikator i wskazał palcami liczbę dwa. Dosyć szybko mogła się spostrzec, że chodzi mu o przejście na drugi kanał. Sierżant zrobił to mając cały czas na podsłuchu pierwszą linie komunikacyjną z drużyną.
- Ta sprawa robi się cholernie ciężka, wrak, trop, teraz ten trup. Wcześniej poczułem jakby ktoś mi się przyglądał z bliska i obracał mną jak pacynką... Masz jakieś sugestie? - Elayne nie mogła widzieć twarzy Tallava, ale spokojnie mogła wyczuć, że to co tu się dzieje, jest sporym kłopotem i zagwozdką dla Seritha.

[Mistrz Gry]

- Ja...nie wiem. Ten cały mocowładny. Mówisz, że to naprawdę jeden z nich? Myślałam, że już wszystkich wybili. Nie słyszano o nich od dawna... - po chwili dodała - Jeśli to prawda... Boję się, wiesz?
Serith widział, jak Elayne podeszła do sytuacji w typowy dla siebie sposób. Próbowała rozważyć problem z jakim miała się zmierzyć. Jak wojskowy, szybko myśląc i analizując. Ale otworzyła się przed nim. Wyraźnie nie wiedziała, co robić w takiej sytuacji. I bała się. Szukała u niego oparcia i pomocy.
Mieli jeszcze chwilę, by porozmawiać, po czym odezwał się na głównej lini Rex.
- Sir! Przekazałem raport do dowództwa. Czekają na odpowiedź od tego oficera z wydziału wewnętrznego, a na razie kazali iść dalej tropem. Jak cokolwiek więcej znajdziemy, mamy meldować. Kapitan zalecił zachować szczególną ostrożność.
Tymczasem Annor i Naya skończyli przeszukanie ciała. Nic specjalnego przy nim nie znaleźli, jedynie resztki jakichś racji i kilka podręcznych drobiazgów. Zeszli z drzewa i razem z resztą czekali na rozkazy swojego dowódcy. Jedynie Annor wydawał się rozproszony i jakby... czymś poruszony?

[Serith Tallav]

Słysząc słowa Elayne Serith bardzo szybko ją przytulił do siebie. Musiał coś zrobić, aby ją uspokoić, ale tak na prawdę nie mógł wiele.
- Ja też się boje, ale bardzo się proszę musisz przezwyciężyć tą emocję. Potrzebujemy cię... Ja cię potrzebuje... - Tallav zrobił krótką przerwę, aby mogła sobie powoli przyswoić jego słowa. - Kocham cię i nie pozwolę, aby coś złego ci się stało, rozumiesz? Obiecuję, że jak już wrócimy do bazy to spędzimy trochę czasu sami. Musisz mi teraz pomóc. - sierżant powiedział to co czuł, chciał jej dać sporą dozę bliskości, ale wiedział, że w tej sytuacji nie może jej tyle dać ile sam by chciał. Chciał na koniec ją pocałować, ale z wiadomych przyczyn nie mógł tego zrobić.
- Dobrze - odpowiedziała mu po chwili Elayne, usłyszał że jej głos jest nieco pewniejszy, Sertih miał nadzieję, że te słowa chociaż trochę pomogły ją uspokoić i znaleźć w sobie siłę na dalszą część poszukiwań.
Idealnie po tym jak jego zastępczyni mu odpowiedziała, usłyszał głos Rexa, tak jak podejrzewał dowództwo kazało kontynuować marsz za kolejnymi śladami. Tallav czuł, że ta cała sytuacja robi się dla niego coraz trudniejsza. Zwykłe poszukiwanie statku przeistoczyło się w coś w co się nie spodziewał. Kolejni martwi załoganci, możliwa obecność mocowładnego, za nic nie sądził, że ta sprawa tak się rozwinie. Miał szczerą nadzieję, że jak najszybciej otrzyma wiadomość od oficera z wydziału wewnętrznego, na pewno posiada odpowiednią wiedzę i doświadczenie, które pomógłby mu w tej sytuacji.
Po tym jak jego dwójka podwładnych zeszła z drzewa sierżant zauważył jakieś dziwne zachowanie jednego z żołnierzy. Jego człowiek był rozproszony, albo może nawet czymś poruszony, nie podobało mu się to. Serith podszedł do swojego kompana.
- Annor co się dzieje? - stanął obok niego, chwytając go za bark i obracając do siebie.
- Nic takiego, wszystko w porządku, sir. - odpowiedział mu, ale Tallav szybko rozpoznał ten ton, coś ukrywał.
- Annor jeżeli coś jest nie tak mów natychmiast! Ta sytuacja to nie zabawa i jeżeli coś jest nie tak od razu mów, to może zadecydować o nas wszystkich! - odpowiedział mu z całą stanowczością. Musiał wiedzieć czy coś złego się nie dzieje z jego żołnierzem, albo czy coś nie zauważył znalazł. Sierżant stał i oczekiwał od niego odpowiedzi, prawdziwej odpowiedzi.
Po krótkiej chwili stanął w środku okręgu i rozejrzał się w okół, wziął na prawdę głęboki oddech, mocno zacisnął ręce na swoim karabinie. Skierował swój wzrok na nie dawno znaleziony trop.
- Szachownica! Ja prowadzę! - wydał szybko rozkaz. Dżungla była trudnym terenem zwłaszcza do kontrolowania formacji, zastosowanie tego szyku dawało mu bardzo dużą kontrolę nad ugrupowaniem, przez co nie musiał się tak bardzo martwić, że jakiś żołnierz mógłby się zgubić w tym gąszczu. Prowadząc oddział był w pełnej gotowości, cały czas rozglądał się w okół zerkając na ślad, za którym podążał. Poczuł jak ponownie, po krótkiej przerwie do jego krwiobiegu trafia niezła dawka adrenaliny, serce coraz mocniej waliło i miał przyśpieszony oddech. Cały czas miał się na baczności...

[Mistrz Gry]

- Sir, wydaje mi się, że ktoś nas obserwuje. Cały czas mam wrażenie, jakby ktoś gapił mi się na plecy. Wiem, ze to dziwne, ale.. - Annor przerwał na chwilę - Ruszajmy dalej, sir. Stojąc tu lepiej nie będzie.
Tallav podążał na czele oddziału cały czas ścieżką, w głąb lasu, kierując się po części swoim instynktem, a częściowo wydeptanymi roślinami przed sobą. Ktoś tędy niedawno przechodził. Nie tak dawno, jak leżały porzucone wśród zarośli papierki. Znacznie bliżej dzisiejszego dnia. Poruszali się w szyku, rozglądając z boku na bok i wypatrując zagrożeń. Serith słyszał, jak jego ludzie poruszają się za jego plecami po roślinnym poszyciu. Nie znał tutejszych roślin, ale doskonale było widać, że niewprawny oddział szturmowców, jest w tych warunkach naprawdę głośny.
Szli nadal, aż do momentu, gdy jakieś pięćdziesiąt metrów przed sobą zobaczyli mały prześwit, zwiastujący jednocześnie odrobinę większa otwartą przestrzeń. Kiedy podeszli bliżej, ich oczom ukazała się kolejna wioska. Ta nie stała już na tak otwartej przestrzeni jak poprzednia. Wiele chat poukrywanych było wśród drzew, część z nich była wybudowana nad ziemią, wśród konarów. Jednak tak samo jak w poprzedniej wiosce i w tej na skraju zabudowań Serith dostrzegł dziwne rury, lekko kołyszące się na wietrze i tak jak w tamtej wiosce, ta też była opustoszała. Wokół nie było widać żywej duszy, ani jednego mieszkańca. oczywiście istniała możliwość, ze pochowali się w chatach, ale Tallav jakoś powątpiewał w taki bieg wypadków. Kiedy skończył rozeznanie, odwrócił się w stronę reszty swojego oddziału. Przelatujący właśnie nad ich głowami Rex z ich środkiem transportu, odgłosem silników niemal rozproszył dowódcę na tyle, że ten ledwo zauważył, jak Drum uporczywie wpatruje się w jedno miejsce. Spojrzał w tamta stronę. Niczego wśród krzaków na skraju wioski nie zauważył. Wpatrywał się jak mógł, ale nie widział tego, co jego podkomendny. ten po chwili jakby oprzytomniał i ponownie wpatrzył się w swojego dowódce. jego twarz zasłaniał hełm, ale Serith wiedział, ze chłopak musi być mocno zmieszany.

[Serith Tallav]

Sierżant próbował swoim wzrokiem dostrzec to co jego podwładny, wytężał wzrok, włączył delikatne przybliżenie, które umożliwiał mu jego hełm, ale nie widział, nic tam nie było. Tallav spojrzał na swojego podkomendnego gdy ten jakby nagle oprzytomniał, podszedł do niego stając może niecały metr od niego.
- Co tam widziałeś Drum? - szybko zadał pytanie, jeszcze raz obrócił głowę w stronę krzaków, ale i teraz nic nie dojrzał. Zwrócił ponownie swój wzrok na żołnierza.
Po chwili Serith podszedł parę kroków do przodu przypatrując się wiosce. Tak jak poprzednia wydawała się opuszczona, na pewno istniało jakieś prawdopodobieństwo, że tubylcy są pochowani w swoich domach, ale jakoś sierżant niezbyt wierzył w tą możliwość, chociaż ostatnie wydarzenia i jego podejrzenia pokazały mu, że wszystko może być możliwe. Wziął głęboki oddech, po czym uruchomił komunikator.
- Rex, odbiór! - urządzenie lekko zaskrzeczało, ale ostatecznie usłyszał głos swojego pilota. - Przekaż dowództwu, że kierowaliśmy się tropem porzuconych opakowań po racjach żywnościowych oraz śladami wydeptanych roślin, aż doszliśmy do wioski Twi'leków. Te ślady maja może dzień, mogą nawet pochodzić z dzisiaj. Natomiast wioska wydaje się być opuszczona przez tubylców, za chwile sprawdzimy czy aby na pewno. - sierżant na chwile przerwał swoją wypowiedź, obrócił się do tyłu spoglądając na jego żołnierzy, którzy w napięciu oczekują jego kolejnych rozkazów. - Przekaż też czy wreszcie ten oficer się odezwał... Coraz więcej ludzi melduje mi, że czują jakby ktoś ich obserwował. Potrzebuje jakiejś rady, wsparcia, czegokolwiek! - ostatnie zdanie powiedział znacznie głośniej, widać było, że jest coraz bardziej sfrustrowany tym, że nie może nic zrobić z tym kimś kto ich obserwuję, nawet nie wiedział kto to, miał tylko swoje podejrzenia i przeczucie. Na chwilę przerwał, aby jego emocje się nieco uspokoiły.
- Nadal nie ma nic na skanerze? To jest kurwa nie możliwe, żeby nic nie wykrywał skoro ktoś na pewno jest w okolicy! - ponownie nabrał powietrze do płuc i wypuścił je nosem. - Dobra, przekaż tamto do garnizonu. Sprawdź jeszcze raz ten skaner, jeżeli się da wzmocnij jego siłę, my wchodzimy do wioski. - parę sekund czekał na odzew Rexa, ale ostatecznie usłyszał od niego potwierdzenie otrzymania wiadomości. Serith podszedł do swojego oddziału stając przed nimi.
- Musimy przeszukać zabudowania. Dzielimy się na dwa zespoły takie jakie były przy badaniu wraku. Przypominam składy, drugi drużyna to Elayne, Drum, Trec, Lucius. Reszta to pierwszy zespół. My badamy prawą część wioski, wy lewą, zrozumiano? - szybko usłyszał od całego oddziału "Tak jest!". Gdy mijał go zespół jego dziewczyny ją samą na chwilę zatrzymał chwytając ją za rękę.
- Dasz radę dowodzić? - spytał ją, nie z tego, że nie wierzył w jej umiejętności, a z czystej troski o nią, zwłaszcza po tym, że nie dawno sama przyznał mu, że boi się.
- Dam radę - odpowiedziała mu patrząc na niego przez wizjer jej hełmu, słychać było już pewniejszy głos niż wcześniej. Miał głęboką nadzieję, że jego słowa chociaż trochę pomogły Elayne, dały jej więcej odwagi, od lat była jego zastępcą i wiedział, że może na niej polegać. Puścił jej rękę i patrzył jak dołącza ona do drugiego zespołu. Uśmiechnął się sam do siebie, po czym obrócił się do swojej drużyny.
Ruszamy! Za mną! - powiedział do reszty przez komunikator. Mocno zacisnął dłonie na swoim karabinie po czym ruszył z pierwszym zespołem do przeszukiwania swojej części zabudowań...